Adieu Oranje, we hebben genoten!

'Eervol derde', schreef mijn collega Jean gisteren nadat ons elftal de Seleção met 3-0 van de mat veegden. Eindelijk een WK-wedstrijd waarin alles goed viel. En ja, eindelijk ook eens een wedstrijd waarin de elf van Van Gaal niet de hele eerste helft nodig hadden om een beetje in vorm te komen. Nee, gewoon in de tweede minuut de score al openen en in de vijftiende minuut de voorsprong al verdubbelen. Tenslotte in de blessuretijd de genadeklap uitdelen, terwijl de verdediging bijna alle ballen stuit en de keeper de zeldzame ballen op doel in één keer in z'n armen sluit. Penalty versierd, prachtig reactievoetbal gespeeld en zelfs de 23e speler van Oranje werd speeltijd gegund. En dat alles ondanks een scheidsrechter van twijfelachtige kwaliteit de match bleef ontsieren. Kortom: een mooiere slotwedstrijd van het WK 2014 had Nederland niet kunnen spelen.

Nu de spelers hun oranje en blauwe tenues voorlopig weer in de kast mogen opbergen en het vliegtuig naar Rotterdam pakken, wordt het zo langzaamaan tijd om de balans op te maken. Het WK 2014 is niet met de Wereldbeker in handen afgesloten, maar men zou dit elftal zwaar tekort doen als van een 'teleurstellend kampioenschap' gesproken zou worden. De derde plaats is geen sinecure; grote Europese voetballanden als Italië, Engeland en Frankrijk zijn voorbijgestreefd, en op Argentinië na heeft Nederland zo'n beetje heel voetballend Midden- en Zuid-Amerika naar huis gestuurd.

Veel spelers hebben daardoor niet alleen Nederland glorie gebracht, maar ook aan hun eigen status gebouwd. Met name de linie verdedigers (Ron Vlaar, Stefan de Vrij en Daley Blind) heeft zichzelf laten gelden waardoor hun nettowaarde flink gestegen is. Je kan je afvragen hoe lang De Vrij en Blind nog bij Eredivisieclubs spelen alvorens ze door Engelse, Spaanse of Duitse clubs voor aanzienlijke bedragen worden weggekocht. Iets dat overigens ook geldt voor middenvelder Memphis Depay, die wat mij betreft dé ontdekking van dit WK is.

Dit elftal, kortom, heeft goud in de benen. Het is een prachtige erfenis die vertrekkend bondscoach Louis van Gaal meegeeft aan zijn opvolger Guus Hiddink. En ondanks dat Hiddink zeker geen amateur is, zal hij moeite hebben om zijn voorganger te overtreffen. Van Gaal is immers de man die enkele irritante heilige huisjes gesloopt heeft. Hoezo Oranje moet altijd 4-3-3 spelen? Dat hoeft geen wet van Meden en Perzen te zijn. En waarom zou je eigenlijk een keeper die al 120 minuten stuk aan het gaan is in een slopende wedstrijd eigenlijk niet in de 120e minuut wisselen voor een speciale penaltydoelman? En wie zegt dat een speler slechts één positie heeft waarop hij excelleert? Met de creatieve inzet van spelers als Depay en met name Dirk Kuijt toonde Van Gaal zich ontvankelijk voor de talenten van zijn spelers. Alle talenten van zijn spelers, welteverstaan.

Maar Van Gaals grootste prestatie? Men zegt wel eens dat Nederland het land van 16 miljoen bondscoaches is, die het allemaal beter weten dan de daadwerkelijke bondscoach. Maar Van Gaal kreeg ze allemaal stil toen hij opstellingen neerzette, wissels pleegde en speelsystemen ontwierp die zonder uitzondering elke denkbare voorstelling tartten, maar telkens desondanks uitstekend uitpakten. Keer op keer kwam de meesterzet van Van Gaal. Hij heeft zich daarmee uitstekend revancheerd voor de mislukte kwalificatiereeks in 2000-2002 waardoor Nederland destijds het WK in Japan en Zuid-Korea moest missen. Manchester United mag zich gelukkig prijzen met zo'n coach. En wij gaan hem nog missen.

Hoe dan ook is het nu een kwestie van voorbereiden voor het EK 2016. In september staat de eerste wedstrijd - tegen Tsjechië - alweer op de rol. Louis, Arjen, Robin, Jasper, Dirk, Ron, Stefan, Nigel, Wesley en alle anderen: heel erg bedankt, en heel veel succes!