Monsterverbond tussen linkse elite en het grootkapitaal

Zowel in de Verenigde Staten als in de EU zien we de laatste jaren een merkwaardig monsterverbond ontstaan tussen linkse of “progressieve” politieke stromingen en vertegenwoordigers van grote bedrijven en beleggers.

Hoewel deze twee kampen zich in woord fel tegen elkaar verzetten, hebben ze elkaar gevonden in het idee van een van bovenaf gestuurde samenleving, waarin individuele burgers en kleine bedrijven niets meer te zeggen hebben.

Terwijl de Amerikaanse president Obama zich voordoet als de kampioen van de middenklasse, is het gemiddelde inkomen van het Amerikaanse middenklasse gezin sinds 2005 met minstens 5% achteruit gegaan, terwijl de allerrijksten – dankzij de gulle politiek van “quantative easing” door de Democraten – er fors op vooruit zijn gegaan.

Er is meer aan de hand. Volgens de 2014 Index of Economic Freedom, een publicatie van de Heritage Foundation in samenwerking met de Wall Street Journal, staan de Verenigde Staten niet eens meer in de top 10 van meest vrije economieën. De V.S. scoren steeds slechter als het gaat om eigendomsrechten, verspilling van overheidsgeld en corruptie. Belastingen worden er steeds hoger en de bureaucratie neemt toe. Ook wat betreft de persvrijheid gaat het niet goed, de V.S. van Obama staan op een bedroevende 46^e plaats op de ranglijst van Reporters Without Borders. Nog nét voor Haïti.

De maakbaarheid van de samenleving, dat is het geloof of misschien de illusie die door politici in zowel de USA als de EU gebruikt wordt om steeds meer economische en politieke vrijheden af te pakken. Wat de EU betreft komt daar nog bij, dat de democratie steeds meer buitenspel wordt gezet. 70% van alle wetten komt inmiddels van de EU, waar niet democratisch gekozen bureaucraten zoals Herman van Rompuy of Viviane Reding een verbijsterend  “tsaristisch” gedrag vertonen, terwijl nationale parlementen zijn verworden tot een poppenkast.

Ook de grote beleggers - adepten van liberalisme en kapitalisme, zou je denken – zijn volledig afhankelijk geworden van het gereguleerde economische systeem waarbij Centrale Banken een belangrijke rol spelen, door het injecteren van steeds meer geld in het monetaire systeem en het kunstmatig laag houden van de rente. Linkse politici en economen zoals Krugman en de lobbyisten van Wall Street, zijn in een merkwaardige symbiose verstrikt geraakt. Zoals Alex Sassen van Elsloo het treffend beschrijft in zijn columns, zijn veel beleggers als junkies verslaafd geraakt aan het gratis geld.

De slachtoffers van dit monsterverbond zijn gewone burgers, die steeds meer belast worden en hun klassieke burgerlijke vrijheiden kwijtraken. Ook het MKB is vaak de pineut in het nieuwe economische systeem. Zo hebben we gezien, dat de “one size for all” euro zonder monetaire flexibiliteit, een ware verwoesting heeft aangericht onder het MKB in Zuid Europa. Meer dan eens heeft dit geleid tot menselijke tragedies. De aantallen ondernemers en huizenbezitters die zichzelf van het leven hebben beroofd, zijn schrikbarend toegenomen.

Het was dan ook zeer teleurstellend, maar tegelijkertijd tekenend, dat de Nederlandse werkgeversvoorzitter Bernard Wientjes onlangs namens VNO/NCW een warrige lofrede hield op de EU, waarin geen woord van kritiek doorsijpelde. Wientjes prees de EU voor vrijhandel en Europese vrede, twee zaken die nog door de oude EEG en EG  zijn bewerkstelligd. Over de schadelijke effecten van de toenemende EU-bureaucratie en de verwoesting door de “one size fits all” euro, hoorden we Wientjes niet. Deze slaafse houding tegenover de EU stuit steeds meer mensen tegen de borst.

Het is daarom verheugend, dat er nu een EU- en eurokritische partij is van liberale snit, namelijk Artikel 50. Dit is het geluid, waarop velen zaten te wachten. Er zal de komende jaren een politieke strijd gevoerd moeten worden voor het behoud van onze nationale soevereiniteit en onze  burgerlijke vrijheden.