Europrop

Hoe 'factcheck-proof' is de propaganda van de eurofielen?

In mijn verslag van de behandeling van het Burgerinitiatief door de Tweede Kamer eerder dit jaar schreef ik:

Gisteren werd ik door de uitspraken van Alexander Pechtold en Sophie in 't Veld (D66) in de Volkskrant, en een eerste commentaar hierop op deze site, herinnerd aan mijn toezegging. Dus bij deze dan.

Nederland is gebaat bij de EU want we verdienen ons geld voor een groot deel in Europa

Pechtold zegt het in de Volkskrant zo:

Klopt dit? Het antwoord luidt: Ja en nee. Ja, voorzover het gaat om de totale export naar de EU (niet Europa). Nee, omdat slechts een deel ter grootte van 1500 à 2200 euro per jaar kan worden toegeschreven aan de EU, c.q. de interne markt (met de euro in een bijrol). Ik heb dit niet zelf hoeven uit te rekenen. Nieuwsuur - waar zouden we zijn zonder de publieke omroep? - heeft dit twee jaar geleden al eens gedaan. Het resultaat (op schrift en als video) staat hier. 

Tot zover de baten. Maar hoe zit het met de kosten? Als netto-betalers kost de EU ons jaarlijks volgens Pechtold 230 euro per Nederlander (209 volgens Nieuwsuur). Het batig saldo komt daarmee uit ergens rond de 1750 euro per jaar per Nederlander. In procenten van het Bruto Nationaal Product komt dat dat neer op circa 5 procent. Mooi meegenomen natuurlijk, maar geen indrukwekkend bedrag. Ter vergelijking: voordat de euro werd ingevoerd - toen het economisch nog goed ging - leverde twee jaar economische groei evenveel op.

Maar er is meer. Pechtold laat - net als Wientjes en al die anderen - de kosten van het overeind houden van de euro gemakshalve maar buiten beschouwing. Dat gaat immers om 'leningen' en 'garanties', toch? Maar daar trappen de factcheckers van Nieuwsuur gelukkig niet in. Zij stellen vast dat die kosten aanzienlijk zijn en nog flink zullen oplopen. Vanwege deze ernstige omissie krijgt Pechtold van Nieuwsuur billenkoek en moet hij het doen met de kwalificatie 'half waar'.

Het zou dus zomaar kunnen dat alles wat door de interne markt tijdens de EEG aan welvaartswinst is opgebouwd, na de overgang op de EU en de introductie van de euro weer is teniet gedaan. 

Toen we de gulden nog hadden werd onze monetaire politiek ook al bepaald in Frankfurt (toen de Bundesbank, nu de ECB).

De koppeling van de gulden aan de D-Mark was destijds een unitalerale beslissing van Nederland. En als de economieën van Nederland en Duitsland te veel zouden gaan divergeren, hadden we er van de ene op de andere dag weer vanaf gekund. Hoe anders is de situatie met de euro. Daar zitten we als het aan Brussel ligt tot het einde der tijden aan vast.

Maar er is natuurlijk ook nog een groot verschil tussen een vaste wisselkoers met een economisch sterk en betrouwbaar land als Duitsland en een muntunie met landen die qua productiviteit niet mee kunnen komen, die niet met geld kunnen omgaan, en die zo nodig de boel oplichten.

Kortom: de koppeling, destijds, van de gulden aan de D-Mark levert geen argument op voor de invoering en instandhouding van de euro.

Als we net als Noorwegen en Zwitserland buiten de EU zouden staan en alleen op onderdelen de EU volgen, dan zouden we ons moeten onderwerpen aan regels waarover we zelf niet mogen meebeslissen.

Meebeslissen, wie wil dat nou niet? Maar wat stelt dat meebeslissen van Nederland in de EU in de praktijk nou eigenlijk voor? Het gaat hier primair over de interne markt. Daar willen we aan blijven meedoen als we uit de EU zouden stappen. Welnu, juist op dit onderdeel hebben we geen moer te vertellen. Er zijn in het algemeen geen vetorechten op van toepassing en dus moeten we het hebben van ons stemgewicht. Dat bedraagt op basis van de bevolkingscijfers een schamele 3 procent. Daar zal men in Brussel, Berlijn en Parijs niet van wakker liggen. Dat meebeslissen is dus een farce.

Mijn eerdere bijdragen aan deze site staan hier.