Paul Jansen ontmaskert de asielindustrie

Twee mythes doorgeprikt.

De beste politiek commentator van Nederland fileert in dit (betaal)artikel de asielindustrie in Nederland. Want hoe komt het toch dat links en rechts roepen dat het Nederlandse asielbeleid streng is en hoe kunnen belangenclubs zo'n invloed hebben?

Wie in Nederland zegt dat het asielbeleid te ruimhartig is, kan net zo goed onmiddelijk een bruin hemd aantrekken, want hoon is zijn deel. Klagen over stromen asielzoekers zouden verwerpelijke onderbuikpraatjes zijn. De meeste politieke partijen willen er niets van horen.

Linkse partijen hebben hechte banden met de asielindustrie. De PvdA zit in de tang van deze belangenclubs (vandaar de moeilijkheden met het kinderpardon) en GroenLinks is praktisch zo'n belangenclub - Femke Halsema is voorzitter van Stichting Vluchteling en GroenLinks-senator Strik is bestuurslid bij Defence for Children. Dat heeft zijn weerslag in de moties van deze partijen. Niet heel gezond.

Het is dus verklaarbaar waarom links klaagt over ons asielbeleid. Maar waarom gaat rechts (met uitzondering van de PVV) hier nauwelijks tegenin? Volgens Jansen omdat die partijen de afgelopen jaren direct of indirect aan de macht zijn geweest en een streng asielbeleid beloofd hebben. Als links dat aldus framet, is dat voor rechtse partijen alleen maar gunstig, want het lijkt alsof ze woord houden. Het tegendeel is echter waar: maar liefst 58% van de asielaanvragen wordt door Nederland gehonoreerd, tegen een Europees gemiddelde van 27%. Dus nee: streng is de wetgeving niet, zeker niet als we denken aan de twee pardonregelingen van de afgelopen jaren. Daarmee is de mythe van hardvochtige immigratiewetgeving doorgeprikt.

De tweede mythe is die van de hulpindustrie als een kleine kern van halfzachte slobbertruien die zich uit overtuiging inzetten voor asielzoekers. Die mythe moet ook doorgeprikt: de asielindustrie is big business. Vluchtelingenwerk is daar een pijnlijk voorbeeld van. Het bestiert vanuit een duur Amsterdams kantoorpand een organisatie met een jaaromzet van vijftig miljoen euro. De stichting wordt geleid door een directeur die 113 duizend euro per jaar verdient. In 2012 - laatst beschikbare cijfers - gaf Vluchtelingenwerk 1,1 miljoen euro uit aan lobbypraktijken. Dit is actievoeren met groot geld, niet wat we associëren bij het zorgvuldig opgebouwde beeld van een kneuzig belangenclubje.

Tot slot nog even de kosten: die liggen voor een groot deel bij u. Hoewel de Postcodeloterij graag de portemonnee trekt voor dit soort activisten, is de overheid een trouwe donateur. Vluchtelingenwerk krijgt bijvoorbeeld miljoenen belastinggeld van het ministerie van Veiligheid en Justitie. Maar hé, het Nederlandse asielbeleid is zo streng, daar kunnen we prima uw geld aan verbranden.