Groene ondernemers maken een vuist

Eerder schonk Rypke Zeilmaker op mijn blog aandacht aan het nieuwe boek van Jan Paul van Soest: 'De twijfelbrigade', waarin de auteur de klimaatsceptici op de korrel neemt. Volgens Jan Paul mag er wat het wat klimaat betreft niet aan worden getwijfeld dat de wereld opwarmt door de schuld van de mens, omdat deze fossiele brandstoffen verstookt. En dit zal catastrofale gevolgen hebben. Ondanks 17 jaar opwarmings'pauze' mogen wij dus niet twijfelen, maar moeten we geloven! Waar hebben we dat toch eerder gehoord? Tsjakka!

In Trouw legt wetenschapsredacteur Joep Engels uit hoe Jan Paul van Soest tot zijn boek is gekomen. Onder de titel, 'Klimaatsceptici verkopen goed verpakte kletspraatjes', schreef hij:

Klimaatsceptici vinden in Nederland meer gehoor dan in enig ander land. Ondernemer Jan Paul van Soest verbaasde zich en schreef een boek.

Hij zat in Botswana toen het gebeurde. Het was eind 2009, in de aanloop naar de klimaattop van Kopenhagen. De film van Al Gore had de geesten rijp gemaakt en velen hadden hun hoop gevestigd op de nieuwe Amerikaanse president, Barack Obama. Die zou in Kopenhagen het klimaatdebat uit het slop gaan trekken.

En toen barstte de bom. Climategate. Ineens lagen er e-mails op straat die suggereerden dat klimaatwetenschappers de boel manipuleerden. Dat ze onwelgevallige feiten onder de pet hielden. Niet veel later kwamen allerlei fouten aan het licht in de rapporten van het IPCC, het klimaatbureau van de VN. "Er zijn gewoon wetenschappers die hebben gelogen", riep Matthijs van Nieuwkerk in 'De Wereld Draait Door'. Milieuminister Jacqueline Cramer stelde dergelijke fouten niet meer te accepteren.

"Wat gebeurt hier?", dacht Jan Paul van Soest, adviseur en ondernemer in energie en milieu. Hij had zich al eerder verdiept in de wereld van de klimaatsceptici. Hij had het milieuministerie zelfs geadviseerd deze groep bij het officiële klimaatdebat te betrekken. "Ik had ze leren kennen als een groep aardige mensen. Maar nu ineens, al die blogs. Zo woest en wild, zo venijnig. Dat moest ik begrijpen."

[Noot HL: Het lijkt mij niet zo moeilijk te begrijpen. Als er grote offers van mensen worden gevraagd om die verschrikkelijke opwarming van de aarde tegen te houden en zij merken dat die niet komt en ze daarbij voor het lapje worden gehouden, dan worden ze boos.]

Hij duikt opnieuw in die wereld. Hoe zit het klimaatdebat in elkaar, wil hij weten. Waar halen deze sceptici hun argumenten vandaan en hoe verhouden die zich tot zijn eigen ideeën? Klopte zijn beeld van de klimaatverandering wel? Hij besluit de dagelijkse blog van de econoom Hans Labohm te volgen, een Nederlandse klimaatscepticus van het eerste uur. "Diens Dagelijkse Standaard bood een mooi venster op wat ik heb leren kennen als het sceptische paralleluniversum, een geheel eigen wereld met eigen participanten en eigen bronnen."

Joep Engels tekent verder op dat Jan Paul een patroon ontdekt. Volgens hem halen ondergetekende en andere klimaatsceptische schrijvers in Nederland al hun wijsheid uit de Verenigde Staten. Allemaal bij dezelfde grootheden. "Nederlandse sceptici praten Fred Singer, Patrick Michaels, Roy Spencer en vele andere van de circa honderd actief publicerende sceptische kopstukken na als waren zij uiterst betrouwbare informatiebronnen. Maar dat zijn ze niet. Deze mensen werken veelal voor denktanks die worden gefinancierd door de fossiele industrie en die een duidelijke missie hebben: twijfel zaaien over het broeikaseffect." Aldus Jan Paul.

Jan Paul probeert de klimaatsceptici dus af te schilderen als spreekbuizen van de fossiele brandstoffenindustrie en/of Amerikaanse pro–markt denktanks. Op die manier worden zij gediscrediteerd en hoeven de aanhangers van de menselijke broeikashypothese dus ook niet met hen in discussie te gaan. Trouwens, dat willen de klimaatsceptici ook helemaal niet, volgens Jan Paul van Soest. Ook daarbij laat hij zijn fantasie weer de vrije loop. Dat is geheel bezijden de waarheid. Zie hier.

Ik heb al eerder geschreven dat de klimaatscepsis in Nederland autochtone wortels heeft en zich reeds in de jaren negentig manifesteerde. In die periode hebben wetenschappers als Frits Böttcher (onder meer bekend als medeoprichter van de eerste Club van Rome), Henk Tennekes (oud-directeur wetenschappelijk onderzoek van het KNMI, klimatoloog die in de internationale citatenindex hoger staat dan wie dan ook van zijn collega's, die zichzelf als erg groen en links kwalificeerde en een gruwelijke afkeer had van alles wat ook maar enigszins naar rechts zweemde) en Harry Priem (voormalig directeur van het instituut voor isotopen geowetenschappen) zich als klimaatsceptici geprofileerd. Zie hier.

Maar Jan Paul heeft dat genegeerd en heeft een eigen lezing van de geschiedenis gecreëerd, die van een rijke fantasie getuigt.

Waarom overigens de fossiele brandstoffenindustrie weer in het verdomhoekje moeten worden geplaatst is mij onduidelijk. We weten dat als producenten en distributeurs van fossiele energie er het bijltje bij neer zouden gooien, onze samenleving in enkele uren knarsend tot stilstand zou komen. We mogen er dan ook blij mee zijn dat zij dat – mede uit welbegrepen eigenbelang – niet doen. Maar toch kunnen Jan Paul en geestverwanten niet nalaten om die branche als kwaaie pier te stigmatiseren.

Zie verder hier.

Zoals gebruikelijk tekent Joep Engels weer Trouwhartig en kritiekloos op wat Jan Paul van Soest heeft te vertellen.

Hoe anders is de benadering van Maarten Keulemans, chef van de wetenschapsredactie van de Volkskrant, op diens blog.

Onder de titel, 'De duurzame ondernemer heeft aandelen in de opwarming van de aarde', schreef hij onder meer:

Ongemakkelijk wordt het als de ondernemer op de kansel klimt en ons zwaaiend met De Wetenschap hel en verdoemenis belooft als we zijn product niet afnemen. ...

Dinsdag verschijnt een boek waarop ik mij verheug. In De Balie zullen een stuk of tien wetenschappers en ondernemers met elkaar in debat gaan over De Twijfelbrigade, een 'boek dat de klimaatscepsis fileert', zoals de aankondiging strijdbaar belooft.

Milieukundige Jan Paul van Soest, die het boek schreef, heeft er lang aan gewerkt. Het boek 'onthult' welke belangen er schuilgaan achter 'de enorme sceptische machinerie' van 'ideologisch gemotiveerde dienaren van de vrijemarkt–visie en de fossiele brandstoffenenergie', aldus de aankondiging. De klimaatontkenners dus. .

Maar wacht eens, een 'enorme sceptische machinerie'? In de VS zal het best, maar in ons land lopen de klimaatsceptici de deur nu niet direct plat, een enkele losgeslagen PVV'er of gepensioneerde ingenieur daar gelaten. Laat staan dat je er geld aan kunt verdienen: klimaatscepsis is vooral slecht voor de zaken.

Waarom de klimaatwetenschap wordt afgewezen, luidt niettemin de subtitel die Van Soest aan zijn boek meegaf. Ook al zo raar. De klimaatwetenschappelijke papers vliegen ons om de oren, en volgens Eurobarometer vinden Europeanen klimaatverandering het op een na grootste wereldprobleem (na honger). Maar blijkbaar is dat niet genoeg en meent Van Soest dat 'de klimaatwetenschap wordt afgewezen'.

Laat ik het goede voorbeeld van Van Soest volgen, en ook eens 'hard zijn in de ontleding' van de 'georganiseerde beweging' die er achter zijn spierballentaal schuilgaat. ...

Te beginnen met Van Soest zelf. Ik ken de beste man niet, maar even zoeken leert dat hij een goede boterham verdient aan duurzaam. Als consultant, en oprichter van ondernemersvereniging De Groene Zaak. In de weer met zaken als elektrische auto's, ondergrondse CO2–opslag en biomassa. Kortom, iemand die direct belang heeft bij de boodschap dat het helemaal misgaat met het klimaat en we snel in actie moeten komen (te beginnen met een consult bij de heer Van Soest).

Zijn uitgever, Maurits Groen? De naam zegt het al: alweer een ondernemer die tot over de hernieuwbare oren in duurzaam zit. Oud-hoofdredacteur van Milieudefensie, oprichter van meerdere duurzaam–bedrijven, gewild spreker op bijeenkomsten voor duurzame ondernemers. Alweer iemand met aandelen in de opwarming van de aarde, om het zo maar eens te zeggen.

En ga zo maar door. Drie sprekers die in De Balie 'de jonge generatie' vertegenwoordigen, zitten in de duurzame consultancy en de zakelijke milieulobby. De wetenschap wordt vertegenwoordigd door onder meer Pier Vellinga, keer op keer bekritiseerd wegens wel erg vrijelijk gedoemdenk, en vooral: wederom iemand wiens broodwinning het is om heel hard te roepen dat de wereld vergaat. ...

Helemaal niet erg natuurlijk, dat zich rondom de pot met milieusubsidies een nieuwe klasse van duurzaam–ondernemers heeft afgezet die zich warmen aan het d–woord. Misschien is dat zelfs goed voor het milieu. Maar ongemakkelijk wordt het als de ondernemer op de kansel klimt, het einde der tijden verkondigt en ons zwaaiend met De Wetenschap hel en verdoemenis belooft als we zijn product niet afnemen. .

Wordt het niet eens tijd voor een boek dat 'hard in zijn ontleding van de georganiseerde klimaatondernemers' is?

Lees verder hier.

Aldus Maarten Keulemans. Dat gaat er bij mij natuurlijk in als Gods Woord in een ouderling.

Kortom, 'follow the money!' En dan valt de wereld een stuk beter te begrijpen.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.

De Twijfelbrigade is hier te bestellen.

Vorige week vond weer een klimaatconferentie van EIKE ('Europäisches Institut für Klima und Energie') plaats. Dit keer in Mannheim. Hieraan werd ook door enkele Nederlandse klimaatsceptici deelgenomen.

Theo Wolters heeft er weer een voortreffelijk verslag van gemaakt. Zie hier en hier.