Het panwesterse idee (deel 2)

Systeem Poetin
Poetin zei in 2010, in een historische televisiespeech, dat "Rusland deel uitmaakt van de Europese cultuur en ik beoog niet mijn land te isoleren van Europa en de beschaafde wereld". Hij stelde daar ook dat het voor hem zeer moeilijk is de NATO te zien als een vijand. In latere interviews sprak hij over het "islamitische fascisme" en "de groene pest van de 21e eeuw" dat alle westerse naties samen zouden moeten bestrijden (Bron: Alexandre del Valle). Vergelijk dit met George Bush ('islam is peace'), gelijkaardige opmerkingen van CIA-directeurs of het openlijk opvrijen van de islam en de islamitische sluier door Obama in zijn Caïro-speech.

Westerse media maken een karikatuur van Poetin als 'autocraat' en 'KGB-agent', en ze weten dat, daarom dat ze bijvoorbeeld zo focussen op minderheidsagenda's als schendingen van 'homorechten' (manipulatie want de vermeende 'anti-homowetten' zijn wetten ter bescherming van minderjarigen) en niet op reële bedreigingen. Ondertussen begrijpt niemand Poetins filosofie die ooit omschreven werd als 'liberaal-conservatisme met een sterke staat': een sterke, gecentraliseerde regering maar gebaseerd op het recht met duidelijk bepaalde en beperkte competenties. Een sterke staat als garantie voor burgerrechten, de organisch gegroeide tradities van de natie en de universele morele orde van het christendom. Het is ten diepste een moderne combinatie van liberalisme en conservatisme.

Het is geen ideaal systeem, maar het is zeker geen dictatuur, vrijer en redelijker dan de huidige Europese Unie die zichzelf uitbouwt als een totalitarisme op bestuurlijk, juridisch en moreel vlak. De meeste Russen stemmen in met dit centralistisch bestuur (tot grote verbazing van Jonathan Dimbleby in zijn geweldige BBC-documentaire Russia a journey), en met Poetin, terwijl de meeste Europeanen zich niet identificeren met de EU, en zeker niet met EU- leiders als Barosso, Van Rompuy of de commissarissen. De EU ontkent het Europa waarop ze zich beroept, en acht neoliberale dogma's “heiliger” dan nationale culturen en democratische rechten van burgers (cf. de represailles op het anti-migratie referenda in Zwitserland). Rusland heeft meer respect voor burgerlijke vrijheden (bv. eigendomsrecht) dan de EU die, eerst in Cyprus en nu voor heel Europa, spaargelden probeert te roven om de balans van failliete banken en overheden op te kuisen.

Rusland heeft een eeuwenoude invloedssfeer (zoals alle grootmachten), maar gebruikt enkel militaire middelen als ze geprovoceerd wordt, iets dat we van het Westen niet kunnen zeggen, daarvan getuigt alleen al Ivoorkust en Syrië. NATO opereert met de hele wereld als invloedssfeer wanneer ze dat opportuun acht, en dat uit naam van een vermeende 'internationale gemeenschap'. Tevens is Poetin de enigste wereldleider die openlijk opkomt voor het wereldchristendom dat brutaal wordt vernietigd door de islamwereld, van Nigeria tot Syrië. Westerse media schilderen dit graag af als propaganda voor Poetins imago (deels om hun eigen schuldig verzuim m.b.t. wereldwijde christenvervolging te verdoezelen) maar begrijpen niet dat Rusland na 80 jaar communisme terug zijn natuurlijke rol ontdekt. Rusland was altijd de natuurlijke bondgenoot van Armeniërs (tegen islamitische bedreiging) en heeft meermaals in de geschiedenis militair tussenbeide gekomen. Oriëntaalse en Afrikaanse christenen kunnen enkel hopen dat hun oude beschermheren Frankrijk en Engeland dezelfde herbronning ondergaan.

Gelijkaardige opmerking geldt voor Poetins religieuze devotie (cf. Poetin die geknield een icoon van moeder Maria kust in het Vaticaan). Hij beseft het belang van de orthodoxe kerk na decennia van officieel atheïsme en bijhorend moreel verval. (Luister hier naar zijn argumentatie) Rusland toont hiermee de juiste weg aan de EU die in zijn grondwet het christendom (eigenlijk het katholicisme) als morele en historische peiler van Europa doelbewust miskent om ons continent verder te kunnen uitbouwen als een neoliberale markt zonder hinderlijke Europese grenzen en Europese tradities.

Hypocriet was de anti-Russische hetze rond de polonium moord op Litvinenko terwijl Amerika voortdurend moordaanslagen, al dan niet met drones, pleegt wereldwijd. Evenzeer hypocriet is het discours over de Russische oligarchen, terwijl het grootste aantal oligarchen in Amerika wonen, met als gevolg een politiek systeem dat evenzeer oligarchisch is dan democratisch (lees: Jeffrey Winters, 'Oligarchy'). Alleen al de wijze waarop wereldwijd oorlogen gevoerd worden voor olie en schaliegas toont aan dat superrijke energie-oligarchieën mee het Amerikaanse buitenlands beleid bepalen, waarschijnlijk met gewillige meewerking van de politieke elites omdat ze hopen zo hun enorme overheidsschulden af te bouwen. EU en USA hebben grote steden in Oekraïne uitgeleverd aan oligarchen (Taruta in Donetsk; Kolomoyski in Dnipropetrovsk) die nu de hoogste bestuurlijke functies combineren met eigen milities. Een stap terug naar de Europese middeleeuwen waar kasteelheren de controle kregen over lands rijkdommen om zich nog meer te verrijken.

Envoi
Rusland is van onze vijand onder het communisme overgegaan naar een grootmacht met een voortrekkersrol en belangrijke troeven (energie, militaire slagkracht, geostrategische ligging). Doordat het al langer in contact staat met de islamculturen van Centraal-Azië en het Ottomaanse rijk, staat het niet naief tegenover de islam en pogingen om de islam in te schakelen in Westerse geo-politiek. Het doorziet de politieke-correcte denkbeelden die onze academische en politieke elites demoraliseren omdat deze ideologische subversie deels door de KGB is uitgevonden om het Westen te destabiliseren. Net als Europa kent Rusland een disfunctionele nataliteit maar neemt maatregelen om demografie en huwelijk te herstellen, waar Europese instellingen verder de weg inslaan van de demoralisering (bv. Lunacek-rapport, Estrella-rapport, en het nieuwste fantasietje, sancties tegen Nigeria omdat ze het homohuwelijk verbiedt).