Het panwesterse idee (deel 1)

Internationale politiek vandaag wordt gedomineerd door de tweespalt tussen de VS en EU enerzijds en Rusland anderzijds. Deze dichotomie is niet in het voordeel van Europa en het Westen. Vandaar een korte vergelijking tussen de twee dominante systemen en de suggestie van een oplossing: het panwesterse idee. De toekomst van het Westen hangt af van welk kamp overwint: elites die waarlijk Europees denken of elites die het huidige systeem steunen om er zelf beter van te worden.

Deel 1: Systeem Amerika
De Amerikaanse buitenlandse politiek heeft twee belangrijke determinanten: een anti-Russische strategie als gevolg van zijn drang naar wereldwijde dominantie en haat voor Rusland onder oudere maar invloedrijke beleidsmakers (cf. Zbigniew Brzezi?ski, John McCain); een anti-sji'ietische strategie onder invloed van de olie/energie-imperatieven van hun relaties met soennitische petrostaten. De grote olievelden van deze soennitische regimes liggen immers in sji'a gedomineerde gebieden en men vreest opstanden bij een steeds sterker wordende sji'ietische as (Irak, Iran, Syrië, Hezbollah in Libanon). Tevens wil men zijn eigen energiebronnen bevoordelen door de productie van tegenstrevers te saboteren. Centraal in dit beleid is het creëren van binnenlandse chaos door middel van gewelddadige bewegingen: de internationale jihad in Syrië en Libië; neonazi's in Oekraïne. Steeds is dezelfde anti-sji'ietische en anti-Russische dubbelagenda voelbaar achter de financiële en militaire steun voor radicale bewegingen en hun 'opstanden', van de zogezegde 'Arabische lente' tot eerdere conflicten in de Balkan (Kosovo, Bosnië), Georgië (2003), Kirgizstan (2005) en nu in Oekraïne (2004, 2014).

Een belangrijke partner is Turkije dat, door zijn centrale ligging maar vooral wegens het islamistische bestuur sinds premier Erdogan, de perfecte agens is voor dit beleid. Turkije was het belangrijkste doorgeefluik van militaire steun (wapenleveringen, Turkse commando's) voor jihadi's in Kosovo, Bosnië, Tsjetsjenië (allen anti-Russisch van opzet) en Syrië (anti-sji'ietisch/Russisch van opzet). Tevens steunt Turkije in de Kaukasus en Centraal-Aziatische achtertuin van Rusland islamistische partijen en richt het massaal turks-islamitische culturele centra op om de bevolking uit Russische invloedsfeer te halen. Turkije wordt daar o.a. voor beloond met de Europese toetreding, een proces dat geruisloos maar onverzettelijk verder gaat, met ongeveer alle Amerikaanse presidenten sinds Bush senior die zich openlijk en aanmatigend uitspreken voor toetreding. In realiteit is deze toetreding een Amerikaans project overgenomen door Europese elites, voornamelijk economische elites uit neoliberale overwegingen ('vrij verkeer' en het vergroten van de 'eengemaakte markt').

Amerika verdedigt niet meer de Westerse belangen in het algemeen, maar offert vriend en vijand op voor zijn eigen geostrategische allianties en poging naar suprematie, ook Europa. Het geeft niet om de islamvluchtelingen die naar ons komen, noch om de door hen gecreëerde 'groene corridor' voor verdere islamisering en verturksing in de Balkan, noch om de destabiliserende rol die Turkije in de EU zal spelen net zoals het dat nu doet in de achtertuin van Rusland, een onvervreemdbaar onderdeel van de Europese beschaving. Tevens geeft Amerika (en de EU) als politiek systeem niet om de genocidaire vernietiging van het historische christendom van het Nabije Oosten (Irak en Syrië) dat zij en zij alleen in gang hebben gezet, en op zijn minst in Irak konden verhinderen. Hiermee vernietigt men gewetenloos de oudste, historische geboorteplaatsen van het christendom die het geloof als eerste hebben ontwikkeld en aan ons doorgegeven. Het christendom zonder wie onze Europese beschaving nooit zou bestaan hebben, noch verder kan bestaan.

Even belangrijk als hun geostrategie zijn hun politieke modellen van multicultuur en neoliberalisme. Beide zijn ontkenningen van de historische rechten van naties en culturen, en hangen waarschijnlijk samen met de wijze waarop Amerika zelf tot stand is gekomen, namelijk door genocide en landroof. In Amerika is in zekere zin iedereen allochtoon want de echte autochtonen (Indianen) zijn uitgemoord of verdreven naar economisch onleefbare reservaten. Blanke Amerikanen hebben ook de wens opgegeven om te leven in etnisch homogene samenlevingen. Voor het huidige Amerikaanse systeem zijn wij in zekere zin allen Indianen die in de weg zitten van de vrije markt en zijn arbeidsmigratie. (cf. Amerikaanse generaal Wesley-Clarck tijdens de NAVO-oorlog tegen Servië: "There is no place in modern Europe for ethnically pure states. That's a 19th century idea, and we are trying to transition into the 21st century, and we are going to do it with multiethnic states")

Envoi
Sinds het einde van de koude oorlog ging Amerika als politiek systeem een transformatie door: van garantie van vrede en veiligheid naar aanstichter van chaos en burgeroorlog (al dan niet in functie van regimewissel). Ooit vijand van totalitaire systemen maar nu zelf een 'evil empire' (Ronald Reagan) dat totalitaire groeperingen via geweld aan de macht helpt. Van een voorbeeld van welvaart en kapitalisme naar een systeem van schuldslavernij door failliete banken en failliete overheid. Alhoewel het een 'war on terror' voert, sponsort men diezelfde radicale islambewegingen die men elders bestrijdt. Alhoewel de koude oorlog over is, voert men nog steeds een neo-containment doctrine ('stagnatie door isolatie') uit tegenover Rusland. Zo verdeelt men het Westen en vermindert men onze slagkrant tegenover anti-Westerse krachten.