Deurnese zaak bewijst: geef vuurwapenbezit vrij

Gemiddeld vinden er iedere dag zo’n vijf overvallen op huizen en winkels plaats, slechts een enkel geval haalt daarbij het nieuws. Gisteren was zo’n geval in Deurne, waarbij een poging tot overval leidde tot een zwaargewonde eigenaar en twee dode overvallers. De vrouw die de overvallers zo goed als zeker heeft doodgeschoten moet zich zorgen gaan maken. Ze zal op grond van noodweerexces waarschijnlijk geen straf krijgen voor het doodschieten van de twee overvallers, maar als ze een eigen wapen gebruikte kan ze wel veroordeeld worden voor verboden wapenbezit. Dat terwijl zij en/of haar man zonder dat wapen misschien wel hetzelfde lot was beschoren als hun Haagse collega Stratmann. 

Het echtpaar was in 2010 al eens overvallen waarbij ze ook bedreigd werden met een pistool. De juwelier was na dat moment dan ook goed beveiligd. Er hingen meerdere camera’s in de zaak en pas na aanbellen werd je binnengelaten, zoals tegenwoordig uit noodzaak bij vrijwel iedere juwelier het geval is. Indien ze een wapen hadden aangeschaft ter verdediging, was dat geen vreemde keuze geweest. Voor de wet lopen zij daarmee echter wel een risico; op verboden vuurwapenbezit staat een maximumstraf van acht jaar cel, een straf die overigens zelden gegeven wordt. Uit onderzoek van RTL Nieuws bleek onlangs dat de daadwerkelijk opgelegde straffen vaak slechts lage geldboetes zijn. Voor het juweliersechtpaar biedt dat goede hoop maar voor veel andere gevallen maakt het dat nog schrijnender. Wapenbezit is immers een misdrijf en daarmee leidt een veroordeling automatisch tot een strafblad. Voor criminelen is dat niet erg, in hun beroepsgroep is dat eerder een vereiste dan een obstakel, maar voor brave burgers geldt dat niet.  

Als een gewone nette burger een vuurwapen zou kopen ter zelfverdediging en hij wordt daarmee betrapt, zal hij dertig jaar lang moeilijk aan een baan kunnen komen. De meeste mensen laten het dus wel uit hun hoofd om een pistool aan te schaffen voor zelfverdediging. Kortom het vuurwapenverbod is enkel effectief om de goedwillenden te ontwapenen, niet om wapens uit de criminaliteit te houden.  

In Nederland wordt deze discussie helaas telkens op emotie gevoerd en wijst men naar de Amerikaanse spreekillers. Verhalen als Columbine en Newtown zijn natuurlijk ook tragisch, maar we moeten niet vergeten dat ook Nederland met haar strenge wapenverbod niet gespaard is geweest van spreekillers. Tristan van der Vlis die zes mensen doodschoot en zeventien verwondde, Karst Tates die geheel vuurwapenloos met zijn auto zeven mensen doodreed en er tien verwondde en in België Kim de Gelder die twee baby’s en twee vrouwen dood stak en er velen verwondde. In China zijn vuurwapens ook verboden en vinden regelmatig grootschalige steekpartijen plaats. Dat terwijl dit soort zaken in landen met liberale wapenwetten als Zwitserland, Israël en Nieuw-Zeeland niet gebeuren. Je kunt zelfs de vraag stellen of Tristan van der Vlis werkelijk zo ver gekomen zou zijn, als iedereen in het winkelcentrum een wapen had gehad. 

Zelfs binnen de EU ligt het Nederlandse wapenbezit ver onder dat van landen als Duitsland, Frankrijk en België. Gezien de pakkans ook nog eens laag is in ons land, is het voor een overvaller met vrij verkeer binnen Europa geen onlogische keuze om Nederland als zijn werkterrein te kiezen. Een land waar zelfs de politie je aanraadt om te vluchten bij een overval om te zorgen dat je niet zwaar toegetakeld wordt waarmee je de overvallers vrij spel geeft om jouw bezittingen te roven. 

Jezelf verdedigen is taboe in dit land. Hopelijk heeft de Deurnese zaak Nederland wakker geschud en kan er nu wel op een volwassen manier gediscussieerd worden over het recht op wapenbezit op basis van inhoud in plaats van emotie. Zolang het vuurwapenverbod in Nederland van kracht is, acht ik de overheid medeschuldig aan ieder slachtoffer van overvallen. Als je mensen het recht ontneemt zich op een effectieve manier te verdedigen heb je immers hun doodvonnis eigenlijk al getekend.