Rusland annexeert Oekraïne, NAVO staat erbij en kijkt ernaar

Russische moed, en Westerse lafheid. Met een tragische hoofdrol voor de Oekraïners.

Vanuit het niets doken ze op: Russische militairen. Voornamelijk in het Krim-gebied vliegen vanuit Moskou gestuurde legerhelikopters af en aan, en tientallen soldateneenheiden houden post bij vliegvelden en havens. Het moge duidelijk zijn: de Russische beer gromt en laat zijn tanden zien.

'Pas op, Westen,' lijkt de boodschap te zijn die Poetin wil uitzenden: 'Oekraïne is onze achtertuin en we zullen het onder geen beding laten verworden tot een pro-Europees bolwerk. Desnoods dringen we aan op een splitsing van het land. Hoe dan ook is het weer eens tijd om te laten zien waar Rusland toe in staat is. Grootse dingen!'

Met tachtig jaar Sovjet-terreur nog vers in het geheugen werken dit soort grotesque militaire statements van de Russen altijd wel in de voormalige Warschaupact-landen. Ook al is de USSR ontbonden en datzelfde Warschaupact opgeheven. Ook al is het Rode Leger niet meer Rood. Inderdaad: ook zonder marxistisch-leninistische ideologie zweten de Oekraïners peentjes voor de overweldigende militaire macht die de Russen nog altijd vormen.

Heel begrijpelijk dus ook, dat de doodsbange Oekraïners zich wenden tot het Westen:

Het Westen heeft de Russen in 1989 op de knieën gekregen, en zou als het echt zou willen opnieuw doen. Ik zal u echter vertellen hoe de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en mogelijk ook nog andere NAVO-lidstaten gaan reageren op dit verzoek uit het oosten: ze leggen het naast zich neer. Bang voor de toorn van de Russen, bang voor het verslechteren van handelsbetrekkingen, bang voor een gascrisis en waarschijnlijk ook nog eens bang voor hun eigen schaduw en het monster onder het bed.

Als Reagan, Thatcher en Kohl zo'n houding hadden aangenomen tegen de Russen ging Oost-Europa nog steeds onder het juk van het communisme gebukt. Het is tijd dat de NAVO weer ballen krijgt en we weer bereid is om hard spel te spelen voor de Westerse belangen.