Over Nederlandse politieke dramaseries
Iedereen kent The West Wing, Borgen of House of Cards wel. Allemaal buitenlandse series over politiek. Gelukkig kunnen we er in Nederland sinds kort ook wat van.
Misschien is de Nederlandse politiek te saai voor uitgebreide biografieën en tv-series. Wie kan zich de laatste memoires van een Nederlandse minister-president herinneren? Ik zou de officiële memoires van Jan Peter Balkenende verslinden. Helaas. In het buitenland is dat wel anders. Een president- of premierschap is niet compleet zonder memoires. Zie de memoires van voormalig president George W. Bush of de memoires van Tony Blair. Qua politieke dramaseries (fictie of geen fictie) lopen we eveneens ernstig achter op het buitenland.
De Amerikanen hebben The West Wing en de Netflix-serie House of Cards, de Britten de originele House of Cards en The Thick of It en de Denen (waar wij zo vaak mee worden vergeleken) hebben Borgen. Allemaal uitmuntende series die door iedereen die ze hebben gezien worden geprezen. En wat hebben wij? Bijna niks. Maar we zijn met een inhaalslag bezig, zij het een inhaalslag die heel langzaam gaat. De VARA zond in 2010 de driedelige serie Den Uyl en de affaire Lockheed uit. Ik kreeg de dvd ervan voor mijn verjaardag. Het was een genot om naar te kijken, na er zoveel over te hebben gelezen tijdens de blauwe maandag dat ik politicologie studeerde in Leiden.
De EO heeft nu een tweedelige politieke dramaserie: De val van Aantjes. Afgelopen maandag was de eerste aflevering, vanavond om 21:05 op Nederland 2 is de tweede en laatste aflevering. Veel kijkers trok het niet (minder dan 400.000 als ik het me goed herinner) en er was sprake van het vermengen van feit en fictie (wie enkel de feiten wil, moet Roelof Bouwmans boek De val van een bergredenaar lezen), maar toch: de figuur Aantjes wordt geloofwaardig neergezet. Ik kreeg tijdens het kijken van de eerste aflevering een beetje medelijden met de beste man die fractievoorzitter van het CDA zou worden maar al snel uit de Kamer zou moeten vertrekken wegens geruchten over zijn oorlogsverleden.
Beide series verdienen een breder publiek. Maar misschien is dat niet haalbaar. Misschien kijken alleen politieke junkies en historici graag naar dit soort series. Als ik zou mogen kiezen welke periode de volgende keer moet worden verfilmd, dan kies ik zonder nadenken voor de opkomst van Pim Fortuyn tot en met de val van het kabinet-Balkenende I. Hoe gaaf moet het wel niet zijn om de ministerraad van dichtbij mee te maken, waar de ergernissen hoog opliepen tussen bijvoorbeeld LPF-ministers Eduard Bomhoff en Herman Heinsbroek? Bomhoff zou tijdens vergaderingen van het LPF-smaldeel uit het kabinet een tafelbel hebben gebruikt als het hem allemaal te lang duurde, tot grote ergernis van de andere ministers.
Dat levert toch prachtige televisie op? En laten we eerlijk zijn, Nederland mist Pim Fortuyn. Een serie waarin hij wordt neergezet zoals hij was politieke dandy met een voorkeur voor jonge jongens maar met een zeer goed afgestelde maatschappelijke antenne moet er gewoon komen. Dat is niet alleen goed voor de geschiedschrijving van Nederland, maar ook voor de verwerking van het verlies van de door Volkert van der Graaf vermoorde Fortuyn. Nederland heeft zulke goede herinneringen aan die man. Wie wil zo'n serie nou niet zien? Een groot publiek van minstens één miljoen kijkers ligt voor het oprapen, beste tv-makers. Doe er wat aan!
