Gezeur: werknemer gaat gebukt onder zware werkstress
Och God, we zijn allemaal wéér het slachtoffer.
Elsevier komt vandaag met brekend nieuws. Uit onderzoek zou namelijk blijken dat werkgerelateerde psychische klachten grote veroorzakers zijn van ziekteverzuim in ons land. In eenderde van de gevallen melden werknemers zich ziek omdat ze niet kunnen omgaan met de werkdruk, de baanonzekerheid of een 'verstoorde balans tussen werk en privé,' wat dat dan ook moge betekenen.
De man die dit heeft 'ontdekt' is niemand minder dan PvdA-minister Lodewijk Asscher. Het zal ook eens niet: lekker schoppen tegen werkgevers en werknemers snel even tot slachtoffer uitroepen. Als dat niet bij de PvdA hoort weet ik het ook niet meer.
'Gelukkig' heeft Asscher een plan:
De minister wil zogenoemde psychosociale arbeidsbelasting (psa) aanpakken. Vanaf april gaat hij samen met werkgevers en werknemers vier jaar lang extra aandacht besteden aan werkuitval door psychische klachten.
Ook de Inspectie SZW gaat bij controles extra aandacht aan psa besteden. Asscher trekt 1 miljoen euro uit voor de aanpak die loopt tot 2018.
Met andere woorden, werkgevers zullen wel weer krom moeten liggen, terwijl onwellwillende werknemers de rol van het eeuwige slachtoffer op zich mogen nemen.
Wat. Een. Flauwekul. Wat een gezeur van een generatie die zo verwend is dat ze niets meer aan kan. Een beetje druk erop en ze storten meteen in elkaar, tranen met tuiten huilend en roepend dat het leven zo ongelooflijk z.w.a.a.r. is.
Is dat zo? Weet u wanneer het leven moelijk was? In de oudheid, toen onze voorouders continu moesten vechten om in leven te blijven. Of in het oude Rome toen de armen nauwelijks te eten hadden, en de rijken elkaar om het minste of geringste afmaakten. Zelfs onze ouders en grootouders hadden het beduidend zwaarder dan wij: ik ken de verhalen over mijn eigen grootvader die niet alleen van jongs af aan werkte, maar ook nog eens naar de kerk ging om geld te vragen zodat hij brood kon kopen voor zijn familie.
Die mensen hadden het zwaar. Zij knokten elke dag weer voor hun voortbestaan. En ja, ze werkten ook nog eens 12-16 uur per dag, waardoor de 'balans tussen werk en privé' verstoord werd. Maar zij hadden nergens last van. Als iemand iets zei over het 'druk hebben' en 'er niet tegen kunnen,' werd hem door anderen verteld dat hij zich niet zo moest aanstellen. Iedereen werkte hard, iedereen had stress, en ja, iedereen kwam afgepeigerd thuis. Vervelend, maar het was niet anders.
Tegenwoordig werken de meeste mensen ongeveer acht uur per dag. Heel af en toe zit er eens een uitschieter bij van, zeg, negen uur, maar dat is het dan wel. En wat doen ze? Zeuren en klagen dat het zo 'zwaar' is, dat ze zoveel moeten doen, en dat ze iedere avond 'maar' drie uren hebben om nutteloos naar de televisie te staren. Pathetisch.
Er zijn maar een paar bevolkingsgroepen die nog écht hard en veel werken, ondernemers en freelancers voorop. Het zijn de ondernemers in het echte midden- en kleinbedrijf en freelancers die dag in dag uit vroeg opstaan om iets van hun leven te maken. Het is de kleine ondernemer die 's morgens om zeven uur begint en om 's avonds om negen of tien uur pas naar huis gaat. En ja, het is de ondernemer die het écht druk heeft.
Het gekke is dat je die nou nooit hoort klagen over 'werkstress' en een 'verstoring van de balans tussen werk en privé.' Weet u waarom niet? Omdat zij, net als de generaties voor ons, daar geen tijd voor hebben.
De 'werknemer' kan daar het één en ander van leren, in plaats van te zeuren over 'werkgerelateerde stress.' Man, recht je rug, koop een bak koffie, en doe net alsof je een vent bent. Daar hebben jij en je gezin veel meer aan.
