Huiveren met windscepticus

Ik heb de Volkskrant vaak gekwalificeerd als een fanatiek apostel van het broeikasevangelie. Gedurende decennia heeft de krant feiten noch meningen gepubliceerd die in strijd waren met het opwarmingsdogma en het klimaatbeleid dat daaruit voortvloeit. Afwijkende opvattingen werden door de wetenschapsredactie hardhandig uit de krant geweerd.

Toen dat een keertje misging moest de toenmalige ombudsman, er aan te pas komen om een verschil van mening tussen de opinieredactie en de wetenschapsredactie te beslechten.

 In februari 2011 schreef ik daarover:

Zoals mijn trouwe lezers weten, is Martijn van Calmthout, chef van de wetenschapsredactie van de Volkskrant, een enthousiast apostel van het broeikasevangelie. Meer dan enige andere kwaliteitskrant heeft de Volkskrant de klimaathype in ons land aangewakkerd, bijvoorbeeld met paginagrote advertenties voor de verkoop van 'The Inconvenient Truth' van Al Gore. Klimaatsceptici werden altijd zorgvuldig uit de krant geweerd.

Toen een opinieartikel van een aantal klimaatsceptici eens door de mazen van het censuurnet glipte, ontstond daarover grote heibel binnen de Volkskrant-burelen. En de eigen ombudsman, Thom Meens, moest er zelfs aan te pas komen om een oordeel te vellen. Het werd geen Salomonsoordeel.

Meens:

Botsende meningen over het klimaat Mens niet schuldig aan opwarming, luidde 11 januari de kop op de Forumpagina boven een stuk over klimaatverandering, op gezag van een ogenschijnlijk indrukwekkende lijst wetenschappers . Een van de ondertekenaars was de econoom Hans Labohm, verklaard tegenstander van de broeikastheorie. Strekking van het betoog was dat niet het gedrag van de mens oorzaak is van de opwarming van de aarde en het broeikaseffect, maar dat er natuurlijke oorzaken zijn.

Die gedachtegang staat lijnrecht tegenover de heersende opvatting van klimaatdeskundigen. Zij zijn van mening dat het wel degelijk de mens is die door de uitstoot van CO2 de belangrijkste veroorzaker is van het broeikaseffect. De wetenschapsredactie van de Volkskrant sluit zich aan bij die laatste groep. Zij maakte eind vorig jaar een indrukwekkende en wat mij betreft overtuigende special over het klimaat, die weinig vragen open liet. Daarin kwam overigens ook een klimaatscepticus ruimschoots aan bod. Het tegengeluid was dus al verwoord.

Het stuk op Forum was een reactie op die special, zo bleek uit de tekst. Het is geplaatst zonder overleg met de wetenschapsredactie, die zacht gezegd, niet blij was met het tegenstuk. Volgens de chef van de Forumredactie had het in dit geval geen zin het stuk voor advies voor te leggen omdat de wetenschapsredactie Labohm niet serieus neemt en zijn stukken uit de krant wil houden. ‘Een opiniepagina mag niet vetoën, ik moet ook andere geluiden in het debat laten horen’, zegt de chef Forum. Volgens hem blijkt uit publicaties in andere kranten en weekbladen dat de mening van Labohm en consorten wel degelijk serieus wordt genomen. ‘Het gaat niet om een geïsoleerd clubje.’

Na wikken en wegen was de ombudsman uiteindelijk toch van mening dat de Forumredactie het stuk aan de wetenschapsredactie had moeten voorleggen. Daarmee werd in feite – in goed Stalinistische traditie – de buitensluiting van de klimaatsceptici van de kolommen van de Volkskrant gesanctioneerd.

Sinds enige tijd zijn er echter tekenen dat de wetenschapsredactie van Volkskrant, thans onder een nieuwe chef, toch iets meer geneigd is aandacht te schenken aan tegengeluiden. Dit werd bijvoorbeeld geïllustreerd door een positief artikel van Michael Persson over het standaardwerk van Marcel Crok: 'De staat van het klimaat'.

Nu is het weer diezelfde Michael Persson die aandacht schenkt aan een kritische analyse over de prijs van windmolens van de hand van Kees le Pair en Fred Udo. Begint het de Volkskrant nu te dagen dat de prijs van de klimaathysterie (te) hoog is?

Michael Persson:

Deze week stuurde Kees le Pair weer eens een mailtje naar de krantenredacties. Le Pair is eerbiedwaardig oud-directeur van onder meer het natuurkundebolwerk FOM en fervent tegenstander van windmolens. Onder aan zijn mailtje schreef hij: Lees en huiver.

Vorig jaar rond deze tijd stuurde Le Pair ook een oekaze rond over windmolens. Hij had toen, achter een berg aannames, berekend dat windmolens het rendement van fossiele centrales zo benadelen dat de CO2-uitstoot niet daalt maar stijgt. Die bewering berustte op drijfzand - het enige wat Le Pair ermee bewees is dat hij een fervent tegenstander van windmolens is. [Noot HL: Die bewering berustte in het geheel niet op drijfzand, maar op degelijke berekeningen. Hij is overigens niet de enige die op goede gronden schat dat de molens weinig of geen brandstof of CO2-uitstoot besparen.]

Dit jaar gooit hij het over een economische boeg. Een mede–tegenstander, Fred Udo, heeft uitgerekend wat de 150 windmolens kosten die boven Schiermonnikoog in zee komen. Vervolgens extrapoleert hij dat naar de wind–op–zeeplannen voor de komende tien jaar (Schiermonnikoog keer tien) en concludeert hij dat de stroomprijs voor consumenten 12 cent per kilowattuur gaat stijgen. Dat is 150 procent boven op de kale energieprijs nu.

Udo neemt in zijn scenario aan dat consumenten de groene meerkosten moeten opbrengen en grootverbruikers gespaard blijven. Tot dusver is dat een realistisch scenario. Verder kloppen de berekeningen niet helemaal, maar de boodschap klopt wel. Dat is geen nieuws: al bij de subsidiebeschikking in 2009 was duidelijk dat deze vorm van energie 18 cent per kilowattuur zou kosten (fossiele stroom kost 6 cent). Maar het kan geen kwaad die getallen weer eens doorgerekend te zien. Groen is niet gratis. En windsceptici hebben niet altijd ongelijk.

Aldus Michael Persson.

Wat zou er zijn gebeurd als de Volkskrant, vele jaren eerder haar kolommen had opgesteld voor alternatieve opvattingen. Hadden we dan niet vele tientallen miljarden kunnen besparen aan nuttelloze investeringen in zogenaamde duurzame energie, die wel duur maar niet duurzaam is?

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie hier.