Duitse angst voor inflatie terecht

De Duitse Postbank berekende dit zaterdag. De inflatie bedroeg vorige maand 1,9 procent terwijl de spaarrente vaak lager ligt dan 1,5 procent. Volgend jaar kan het verlies zelfs oplopen tot 21 miljard.

Geen wonder dat de Duitsers zich zoveel zorgen maken om de inflatie.

Dat wordt in de Angelsaksische wereld doorgaans niet begrepen. Engelssprekende economen en commentatoren geloven dat de Duitsers met een irrationeel Weimer-complex kampen en zich daarom zo verzetten tegen het monetaire verruimingsbeleid dat door centrale banken wordt gevoerd. Zij zien daarin juist de oplossing: meer gratis geld zou de economische groei aanjagen. Dat experiment heeft na vijf jaar nog nauwelijks groei opgeleverd. Wie is er nu irrationeel?

De Duitsers niet. Zij hebben de ervaring van de Weimer-periode, toen hun land te maken kregen met hyperinflatie. Veel Duitsers zien dat als een van de oorzaken van de opkomst van het Nazisme. Nu drukt de Europese Centrale Bank geld bij om Italiaans en Spaans schuldpapier op te kopen, over de rug van de Duitse belastingbetalers, die vervolgens door voorgenoemde economen en commentatoren worden gemaand nog meer 'hulp' te leven.

De Duitsers weten echter, zoals Timothy Garton Ash deze maand in The New York Review of Books schrijft, dat wanneer hun 'hulp' of 'leiderschap' wordt gevraagd, men eigenlijk uit is op Duits geld.

De Zuid-Europese landen willen een hogere inflatie. Dan neemt de waarde van hun schulden af en hoeven ze minder te 'bezuinigen' (nog zo'n eufemisme, want in de praktijk worden vooral de lasten verzwaard).

De balans van de ECB is sinds de invoering van de euro verviervoudigd: van zo'n 700 miljard in 1999 tot bijna 3000 miljard vorig jaar. De geldhoeveelheid in de eurozone is daarmee 50 procent sneller gegroeid dan de economie! Heeft dat de economie 'gestimuleerd'? Natuurlijk niet. Consumenten houden noodgedwongen de hand op de knip. Banken zijn zeer terughoudend met het uitlenen van geld. De staat krijgt minder inkomsten en int dus meer belasting, wat leidt tot nog lagere consumentenuitgaven en minder investeringen van het bedrijfsleven.

Het is een vicieuze cirkel waar we alleen met nuchter beleid uit kunnen komen. We kunnen niet oneindig meer geld uitgeven dan er binnenkomt. Geldontwaarding is een vorm van diefstal die op de lange termijn nooit de economie ten goede kan komen. De Duitsers beseffen dat maar al te goed en worden daarom door de rest van de wereld verguisd. Als er iets irrationeel is, is dat het wel.