Winding down

Maar al de zalvende woorden van pater Jeroen en zijn apostelen van de Europese Commissie ten spijt, de realiteit is, dat de spaarder en de belastingbetaler 'the lender of last resort' zal blijken te zijn. Want het geld is op. Het is simpelweg op. Verbrast aan een decennium van ongebreidelde groei van de quartiaire sector in vak Zuid, met soms stijgingen van tien procent van de ambtenarensalarissen. Het geld is niet besteed aan economisch productieve zaken, maar aan consumptieve. Daardoor missen de economieën van die landen voldoende 'verdienvermogen' om de rente op al dat geleende geld terug te betalen, laat staan dat de leninggevers kunnen worden terugbetaald.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de veel te hoog gewaardeerde activa, vooral vastgoed, op de bankbalansen van heel veel banken. En die raken -uiteraard- ook de pensioenbeleggers, die tamelijk kritiekloos zich mee hebben laten drijven op de kredietboom, die tot in de hemel reikte. Intussen belonen de bazen van die pensioenbeleggers zichzelf met riante arbeidsvoorwaarden, zoals we vanochtend nog hebben kunnen lezen in de voortreffelijke bijdrage van senator professor Kees de Lange bij onze Finance sectie. Wie zich, met een jaarsalaris van tussen de vijf en zeven ton, per dagdeel een vergoeding laat toekennen van 2700 euro, geld dat door de premiebetalers moet worden opgebracht, mist werkelijk elk moreel kompas. En ook nog eens zónder dat deze heren ook maar enig financieel risico lopen. Hier zou eens goed over nagedacht moeten worden.

Maar die graaicultuur is niet alleen voorbehouden aan Zuid-Europese ambtenaren of pensioen ceo's, ook de bankenjongens kunnen er wat van. En nu die kredietboom niet tot de hemel groeide, maar naar de hel, kunnen de banken gered worden. Met..., belasting- en spaargeld van Nederlandse, Duitse, Oostenrijkse, Finse en Luxemburgse burgers!

Natuurlijk probeerde eurocommissaris Interne Markt, de Fransman Barnier, een ander beeld te schetsen: eerst de houders van junior debt en zelfs senior debt zullen meebetalen, dan de welvarende spaarders, dan het land waar de bank gevestigd is (maar die zijn ook failliet en worden ook door de Noordelijke belastingbetaler in leven gehouden, maar dat terzijde) en dán pas komt de belastingbetaler aan de beurt. Maar zoals ik al zei: het geld is op. En die bondholders zijn bij lange na niet voldoende om de enorme gaten te dichten, die zullen ontstaan bij een reële waardebepaling van de bankactiva. En een beetje vermogende spaarder, die de weg kent in het internationale financiële circuit, heeft zijn kwartjes dan allang naar elders verplaatst, die zijn niet gek.

Met andere woorden: de factuur ploft bij de overheden en dus bij de middenklasse uit voornoemde landen op de mat, want de rest van de eurozone landen zijn 'in default', zijn in feite failliet. En door dat superdomme europact, met één munt voor iedereen, zijn de economieën machteloos om economische waarde toe te voegen. Met een ongekende werkloosheid tot gevolg. Maar de EC, de ECB en het IMF weigeren de oorzaak te benoemen en aan te pakken. Het IMF heeft zijn biezen al gepakt en trekt zich uit Europa terug. Immers, zij is er niet voor opgericht om een politieke droom in leven te houden.

Maar hoe ziet die 'blauwdruk' van dat bankenplan van Barnier er nu uit? In onderstaande afbeelding wordt een goed overzicht geboden:

De ECB selecteert de banken die in de problemen zijn en houdt toezicht. Daarvoor moeten alle banken de zoveelste stresstest doorstaan. Je vraagt je af waarom deze nu wel tot resultaten zal leiden, maar dit terzijde. Belangrijker is, dat de EC en de EC alléén, de zeggenschap krijgt over wat er besloten wordt. En het is natuurlijk werkelijk absurd, dat een groepje ongekozen (en incompetent gebleken) ambtenaren kan beslissen over dergelijke mega miljarden transacties, die enorme maatschappelijke gevolgen gaan hebben. Hier mag Rutte nooit mee akkoord gaan. En Merkel trouwens ook niet.

Bovendien is het maar de vraag of de geplande opzet allemaal wel past binnen de afgesproken Europese kaders. Zeker indien de zeggenschap over financiële middelen overgeheveld zal worden van de nationale parlementen richting Brussel zal een nieuw Verdrag noodzakelijk zijn. Los van de vraag of de bevolking van de lidstaten dan nog 'ja' zal zeggen tegen dat nieuwe verdrag, er is geen tijd voor. Niet alleen het geld is op, maar de tijd ook.

De Duitse minister van Financiën, Wolfgang -das Schlimmste ist Vorbei- Schäuble zei vandaag tegen de WSJ:

Het belooft een hete zomer te worden...