- Home
- Over euro-leugens en gezond verstand
Over euro-leugens en gezond verstand
Het eerste woord van de titel van dit stuk heb ik ontleend aan het kersverse boek Die Euro Lügner van de bekende Duitse econoom, publicist en anti-euro-bekeerling prof. Hans-Olaf Henkel, die daarin duidelijk aantoont, dat de politiek de burgers en buitenlui voortdurend voorliegt over de euro. Maar ook bij de rol van de media kunnen vraagtekens geplaatst worden: kritiekloos en klakkeloos wordt de 'europropaganda' van de EC doorgesluisd naar het publiek. Een goed voorbeeld daarvan is het DFT-artikel 10 vragen over de crisis in Griekenland van eerder deze week. Mijn mond viel wederom open, ditmaal bij het antwoord op de door DFT zelf gestelde vraag 4: Bleef het (de eurocrisis, AtD) alleen een Grieks probleem?. DFT:
"Nee, vanaf dat moment kwam de grote weeffout in de euro aan het licht, landen hadden wel één munt, maar het was niet één federale staat met een federale begroting zoals de VS. ( .)."
Immers met dit antwoord op voornoemde vraag, slaat DFT de plank nogal mis en licht daarmee het Nederlandse publiek (wederom) onjuist voor. Het waarom wil ik graag even toelichten.
De Europese monetaire unie is gebaseerd op de zogenoemde OCA-theorie (OCA = Optimal Currency Area, of wel Optimaal Valuta gebied). Met name Robert Mundell heeft hierover vanaf de jaren '60 van de vorige eeuw gepubliceerd en heeft daar later zelfs de Nobelprijs voor gekregen. Deze OCA-theorie noemt een politieke unie (met een gezamenlijk budget) inderdaad als één van de voorwaarden voor het succesvol tot stand kunnen brengen van een monetaire unie. Een andere voorwaarde is overigens, het in een dergelijke politieke en monetaire unie inrichten van een financieel transfermechanisme teneinde een zogenoemde asymmetrische schok in één van de lidstaten van de monetaire unie op te kunnen vangen. Maar vóórdat men zover komt, dient er volgens de OCA-theorie éérst voldaan te zijn aan de eerste en belangrijkste voorwaarde voor het succesvol tot stand kunnen brengen van een monetaire unie. En deze voorwaarde betreft de noodzaak van economische convergentie tussen de aan een monetaire unie deelnemende staten.
Indien niet wordt voldaan aan voornoemde OCA-kernvoorwaarde van onderlinge economische convergentie zal een monetaire unie immers nooit (kunnen) slagen! Zelfs niet indien wel aan de voorwaarden van een politieke unie en een transfermechanisme wordt voldaan. Prof. Johan Graafland kwam eind 2012 in zijn rapport De euro gewogen (maar te licht bevonden, AtD) overigens tot dezelfde conclusie. Want alsdan zal er niet incidenteel (in het geval van een asymmetrische schok) maar structureel gebruik gemaakt moeten worden van het transfermechanisme. En dan zullen niet alleen de zwakkere lidstaten kopje onder gaan, maar worden vervolgens ook de initieel sterkere landen - door het noodzakelijke structurele gebruik van het transfermechanisme mee in het moeras worden getrokken. Bovendien is de economische malaise in de Europese Interne Markt als gevolg van de euro-problematiek juist voor een land als Nederland, met haar 'open economie' gericht op die interne markt, killing.
Terzijde, zegge en schrijve koud nog geen dag later komt dit zelfde DFT met het bericht Griekenland heeft snel meer geld nodig. Dit keer gaat het om een extra bedrag van tien miljard euro (!), nadat we toch echt nog vorige week 6 miljard euro daarheen hebben gestuurd. Hoezo geen bodemloze put? Drie keer raden wie dit allemaal moet gaan betalen ..en wat de gevolgen voor de onderdanen van deze 'filantropen' zijn.
De Euro(pese monetaire unie) is in 1999 ingevoerd, zónder te voldoen aan alle drie voornoemde voorwaarden voor het succesvol tot stand kunnen brengen van een monetaire unie: 1) Economische convergentie; 2) politieke unie en 3) financieel transfermechanisme voor het opvangen van een asymmetrische schok in een van de aan de unie deelnemende landen.
Maar degenen die beweren (zoals al bijna vier jaar lang door de Nederlandse media, en nu weer in voornoemd DFT-artikel) dat de weeffout van de euro het ontbreken van een politieke unie met een gezamenlijk budget zou zijn, heeft deze materie, en dus tegelijkertijd de problematiek van de eurocrisis, niet begrepen. Nogmaals: immers het voldoen aan de voorwaarde van een politieke unie, komt éérst aan de orde nádat er tussen de aan een monetaire unie deelnemende landen economische convergentie is bereikt. En omdat aan deze eerste en belangrijkste voorwaarde niet is en wordt voldaan is het one-size-fits-none Euro Project het grootste fiasco ooit geworden .en ten dode opgeschreven. Maar de politieke en media elite blijven met droge ogen volhouden dat de one-size-fits-all euro het beste is wat Europa ooit is overkomen .ik zou daar hierbij graag voor hen aan willen toevoegen zulks direct na de allesvernietigende WOII en WOI. En de eveneens allesvernietigende eurocrisis is op deze manier nog lang niet afgelopen (volgens de politici zelf gaat dat nog een decennium duren), dus wie weet vindt er nog een herschikking in deze ranking plaats.
In mijn ogen hebben we het hier niet alleen over voldoende expertise op het gebied van elementaire monetaire economie maar zeker ook over gezond verstand. Al vanaf midden jaren 70 van de vorige eeuw (toen er door de Europese politiek al werd gesproken over een Europese monetaire unie en gemeenschapsmunt) heeft wereldwijd iedereen met kennis van zaken én gezond verstand al hierop gewezen. Zie bijvoorbeeld hier (prof. Roland Vaubel), hier (prof. Martin Feldstein) en hier (Bernard Connolly). En de Nederlandse professor Arjo Klamer, die in 2002, ter gelegenheid van de introductie van de chartale euro's, in de Groene Amsterdammer een ludieke, maar o zo ware column schreef, behoorde ook tot dat gezelschap.
Terzijde, iedereen met een beetje kennis van elementaire monetaire economie en een kleine dosis gezond verstand kan het recept van de daadwerkelijke oplossing van de eurocrisis inmiddels wel opdreunen: 1). monetaire devaluatie in de zwakkere eurolanden t.o.v. de sterkere; 2). herintroductie van rentedifferentiatie op nationaal niveau; 3). het doorvoeren van noodzakelijke hervormingen; 4). afboeking van onhoudbare staatsschulden in die eurolanden waar dat noodzakelijk is; 5.) waarborging van de stabiliteit van het Europese financiële stelsel. Zoals bekend, heb ik daarvoor onder de naam The Matheo Solution (TMS) al in 2010 een blauwdruk (of beter gezegd: een template, zodat de voorzitter van de Eurogroep dat ook goed begrijpt) aangereikt, waarbij de euro (in een licht aangepaste vorm) nota bene kan blijven voortbestaan.
Maar we zijn er nog niet. Want bij de beantwoording van voornoemde vraag 4 in het betreffende DFT-artikel wordt verder nog de vergelijking gemaakt met de US-dollar unie in de VS en het faillissement van de Staat Californië, DFT:
Waar een staat als Californië rustig failliet kan gaan zonder de dollar ook maar even te beïnvloeden, beïnvloedde één rotte appel (Griekenland, AtD), in het euromandje wel degelijk de andere....
Als iemand dat constateert (en dat doet DFT dus), dan zou bij zo iemand toch direct de volgende vragen en opmerkingen moeten opborrelen:
1. Als dat zo is (dat Californië daar rustig failliet kan gaan zonder de dollar ook maar even te beïnvloeden), en dat is dus zo, waarom laten we Griekenland (en de andere rotte appels) dan niet gewoon failliet gaan? De ervaring in de VS (en het gezond verstand) leert ons immers dat het faillissement van zo een 'rotte appel' in een monetaire unie de gemeenschapsmunt niet raakt!
2. Is het dan niet juist zo dat, door Griekenland (en de andere 'rotte appels') overeind te houden met structurele transferbetalingen vanuit de initiële sterkere eurolanden, Griekenland c.s. niet alleen niet wordt geholpen maar dat deze aanpak langzaam ook de sterkere eurolanden mee kopje onder gaan, en dat we juist door deze (dus verkeerde) aanpak nu nog steeds (na bijna 4 jaar!) en in steeds ergere mate een eurocrisis hebben en dat juist deze verkeerde aanpak de euro negatief beïnvloedt?!
Maar misschien is het allemaal geen kwade opzet van het Nederlandse journaille, maar een gebrek aan gezond verstand. Dirk-Jan Van Baar schreef hier immers nog recent dat journalisten 'niet de slimsten zijn'... Hoe dan ook, de eurocrisis zal in ieder geval een heel stuk sneller opgelost kunnen worden, indien de media (zeker de financiële, zoals DFT) bovengenoemd betoog over de eurocrisis en de eerste en belangrijkste OCA-voorwaarde, ook eens bij het grote publiek onder de aandacht brengt. Al is het maar dat het publiek dan eindelijk eens vollediger, juister en evenwichtiger wordt geïnformeerd ..
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
Lees ook