Ed Miliband nu al afgeschreven door Britse media

In de klassieke film "Three Days of the Condor" vertelt Max von Sydow's huurmoordenaar to Robert Redfords voortvluchtige CDA-analyst hoe zijn vijanden hem uiteindelijk te pakken zullen nemen. "Zo gebeurt het", zegt hij rustig. "Je bent heerlijk aan het wandelen op, misschien, de eerste mooie zonnige lentedag. Een auto gaat naast je opeens langzaam rijden, een deur gaat open, en iemand die je kent, misschien even vertrouwt, zal uit de auto stappen. En hij zal glimlachen, een mooie, echte lach. Maar hij zal de deur van de auto openlaten en je een lift aanbieden".

Zo begint Dan Hodges' column in de Daily Telegraph van vandaag. Je zou denken dat het om een lifestyle of kunst-stuk gaat, maar niets is minder waar. De column gaat namelijk niet over een oude film die iedereen wel kent, maar over Ed Miliband, de man die drie jaar geleden als De Grote Verlosser werd gezien door de top van Labour. 

Ja, Ed versloeg zijn broer, David, voor de leiderschapspositie van de sociaaldemocraten. Op Obama-achtige wijze zou hij niet alleen de partij verenigen, maar ook een manier vinden om the hearts and minds van de kiezer voor zich te winnen. Change has come, en wat dies meer zij. 

Dat was toen. Tegenwoordig is alles anders. Hij leidt weliswaar dan nog altijd in de peilingen, maar zijn voorsprong is flink geslonken in de afgelopen maanden: van vijftien naar een magere zes procent. In weinig tot geen tijd is hij van wonderboy naar schlemiel gegaan ... en het einde van zijn val lijkt nog lang niet in zicht. David Cameron wordt nu zelfs al gezien als dé favoriet voor de verkiezingen van 2015. Dit terwijl men er vorig jaar nog van overtuigd was dat de premier na deze termijn als premier op zoek kon naar een baan buiten de politiek.

Eén van Milibands grootste problemen is dat hij, aldus Hodges, zijn oren steeds heeft laten hangen naar de wensen van de (radicaal-) linkse vleugel van zijn partij. Hij heeft opzichtig gebroken met het 'Blairite' verleden van Labour: een tijd die hij vooral ziet als voorbeeld van hoe het niet moet als linkse partij. Logischerwijs heeft de Blair-vleugel van Labour dan ook een enorme hekel aan hem. Op een gegeven zullen die realisten hem in de problemen brengen.

Nou zou Miliband een aanval van Blairs oude maten wel kunnen weerstaan als hij de volledige steun zou genieten van zijn eigen, buitengewoon linkse achterban. Helaas voor hem kan hij daar niet zonder meer vanuit gaan. 

Socialisten van de oude stempel zien namelijk dat Miliband steeds minder populair wordt. Ook zien zij in dat hij de verkiezingen weleens kon verliezen. Als rasechte politici begrijpen ze dat daaruit twee conclusies getrokken kunnen worden:

1. Socialisme van de oude school ('we moeten uitkeringstrekkers nog veel meer gratis geld geven!' - 'zwijg over immigratieproblemen!') kan niet langer op steun van de kiezer rekenen

2. Socialisme kan nog wel worden verkocht, maar Labour heeft de verkeerde Opperverkoper aangesteld

Aangezien dit soort ideologen nooit zullen toegeven dat socialisme niet werkt én niet verkocht kán worden opteren ze voor de tweede mogelijkheid: het ligt niet aan de boodschap, maar aan de boodschapper. Volgens Hodges bereidt de extreemlinkse vleugel van Labour zich dan ook voor op een actie om afstand te scheppen van de eigen leider. Zo keren zijn bondgenoten hem stuk voor stuk de rug toe, waardoor Miliband op dit moment feitelijk al alleen staat. 

Na de verkiezingen van 2015 is het volgens Hodges dan ook over en sluiten voor Miliband. Aangenomen dat hij het nog twee jaar volhoudt (en die kans is er aangezien er weinig sociaaldemocraten zijn die het stokje nu al van hem willen overnemen) kan hij er na de verkiezingen van uitgaan dat een oude, gewaardeerde vriend hem op vriendelijke toon een lift aanbiedt. 

Dit is natuurlijk geweldig nieuws voor de Tories - dat is dan ook waar Hodges zich vooral mee bezighoudt - maar ook voor ... UKIP. Men vergeet nogal eens dat Nigel Farage en co. niet alleen kiezers weghalen bij de Conservatives, maar ook bij Labour. Er zijn namelijk nogal wat arbeiders die van oudsher Labour stemmen, maar het helemaal gehad hebben met de EU en massaimmigratie. Deze mensen kunnen - vinden ze - niet terecht bij de Tories, maar wél bij de UK Independence Party. 

Ja, het konden weleens interessante tijden worden in Groot-Brittannië. Labour krijgt het lastig, de Conservatives doen het weliswaar iets beter dan een paar maanden geleden, maar worden nog steeds niet vertrouwd, en het Europa- en immigratiekritische UKIP is bezig met een flinke electorale opmars. En dat alles met dank aan het politieke gestuntel van het establishment. Mooi hoor.