De veenbrand houdt aan

Dat verschijnsel, wegkijken omwille van de politieke correctheid, houdt mij al tijden bezig. En ik ben echt niet de enige. HP/De Tijd, het weekblad waar ik tussen 1994 en 2012 voor schreef, probeerde het verschijnsel ook te doorgronden. Dat kwam het blad op veel kritiek te staan. Het blad zou scherp naar rechts zijn gezwenkt en een populistische koers zijn ingeslagen. De linkse gemeente sprak van de Fortuynbode, en dat was uiteraard geen aanbeveling. Ik heb dat altijd nogal bespottelijk gevonden, want naar mijn mening werd vooral een poging gedaan om het verschijnsel Fortuyn en alle klachten over zijn demonisering serieus te nemen. Maar zo werd dat niet gezien, ook niet door de Fortuynaanhang. Men las niet wat er stond, maar wat men dacht dat er stond. En dan kun je praten als Brugsma, maar dat beeld gaat niet meer weg. Het heeft de oplagedaling van het blad, dat in 2003 een opleving kende vanwege de Margarita-affaire, niet kunnen keren. In 2012 haalde uitgever Audax de stekker uit het weekblad en was het over en uit. Tot vreugde van de door PVV'ers gedomineerde commentsecties, want die steken de nationale vlag uit bij elke titel die verdwijnt.

Wat ons bij dat wegkijken terugbrengt. Daarvan zijn in onze nationale geschiedenis vele varianten, van het wegkijken bij het wegvoeren van de joden tijdens de Duitse bezetting tot het wegkijken bij de massa-immigratie. Hoewel dat wegkijken een ingewikkelde zaak is. Kun je van wegkijken spreken als de moslimimmigratie een van de meestbesproken onderwerpen van de afgelopen tien jaar is? Wie de verguisde dag- en weekbladen erop naslaat, kan duizenden artikelen aantreffen waarin dit thema in al zijn facetten aan bod komt. Ayaan Hirsi Ali en Geert Wilders hebben het land onder stroom gezet, Theo van Gogh is ritueel afgeslacht, en de terreurdreiging van fundamentalistische moslims is bepaald niet verzwegen. Maar de huidige PVV-aanhang wil dat blijkbaar niet zien. Voor haar staat vast dat de 'MSM' een linkse propagandamachine is die de werkelijkheid vertekent. Zij meent scherper te zien dan de journalisten die ervoor door hebben geleerd. Wat natuurlijk kan, want een zekere geconditioneerdheid die in de paarse jaren negentig bijzonder sterk was viel niet te ontkennen. Daarom nam HP/De Tijd die klachten ook serieus, zoals er tegenwoordig ook bijna niemand meer is, ook niet van links, die met politieke correctheid wil worden geassocieerd. Politiek correct, ik? Welnee.

Er wordt dus nog steeds verstoppertje gespeeld, maar op een moeilijk te traceren manier. Zouden Mark Rutte en Diederik Samsom geen weet hebben van de veenbrand die er volgens Maurice de Hond woedt? Ik kan het me niet voorstellen, want het opzuigen van de opiniepeilingen is voor professionele en door spin doctors gecoachte politici een tweede natuur, en de peilingen wijzen uit dat de regeringscoalitie momenteel op 35 zetels staat. Dat is meer dan de helft minder dan in september toen zij samen een ruime meerderheid haalden. Maar dat was wel de echte verkiezingsdag, waardoor Rutte en Samsom waarschijnlijk geneigd zijn de peilingen op hun manier uit te leggen. Wie weet zien ze er zelfs een blijk van vertrouwen in, in de zin van eerst het zuur, dan het zoet. Waarbij de veenbrand blijft doorwoeden, als veenbrand en (nog) niet als uitslaande brand.

Nogmaals, je hoeft geen Maurice de Hond te zijn om weet te hebben van die veenbrand. Je kunt ervoor wegkijken, maar ook dan dringt hij zich aan alle kanten op. Wie zijn ogen op straat de kost geeft ziet veel, en kan de massaimmigratie niet missen. Maar ik zie en hoor nog veel meer. Ik stoor me vreselijk aan al die radio's die in supermarkten een laf soort van popmuziek ten gehore brengen. Je kunt er niet aan ontsnappen, want waar wegkijken nog kan (ik kijk bijvoorbeeld graag weg bij open hartoperaties op de televisie), is weghoren onmogelijk. Maar het winkelend publiek lijkt zich er niet aan te storen, of is er doof voor, of vindt het leuk. Al die Veronicasounds in winkels, cafés en restaurants maken duidelijk dat de populaire smaak regeert en alomtegenwoordig is. Maar de wereld van Henk en Ingrid en de meer geletterde PVV-aanhang die zich in commentsecties laat horen vindt het niet genoeg. Die klaagt erover dat de modale burger wordt onderdrukt en dat de 'MSM' ons een politiek correct beeld van de werkelijkheid voorhouden. Feiten willen ze zien, geen meningen.

Als ik op straat om me heen kijk (ik woon in Amsterdam), zie ik inderdaad veel immigranten. En veel scootertjes. Maar daarop zie ik ook veel Nederlanders. En ik zal maar niet zeggen wat ik denk bij het zien van al die tattoos, want bij het kleine en fijne Nederland dat keurig zijn schooldiploma heeft gehaald, had ik vroeger andere voorstellingen. Gelukkig ben ik die elf jaar dat ik nu in Amsterdam woon nog nooit het slachtoffer geworden van kleine criminelen, hoewel het kalifaat van Marcouch bij mij om de hoek ligt. Mijn ervaring bevestigt de officiële statistieken die zeggen dat de misdaad al een aantal jaren daalt, niet alleen in Nederland, maar in alle door massaimmigratie getroffen westerse landen. Dat moet toch te denken geven. Maar niet voor de commentsecties op de websites. Die willen feiten zien, en kosten-batenberekeningen van de immigratie, en geloven de officiële statistieken en de media niet. Die kijken namelijk weg van de werkelijkheid zoals zij die zien.

In de gevestigde media wordt dit verschijnsel factfree politics genoemd. Op het internet spreekt men van leugens. Zelf denk ik er het mijne van en vraag me af of ik moet wegkijken als ik lees dat 'Dirk Jan van de Baar een schoft is, een grote schoft met een door ideologie vertekend brein'. Dat wordt mij aangeraden door alle mediakenners, van de MSM én de blogosfeer, die zeggen dat die comments door tachtig procent van de websitebezoekers niet gelezen worden en zeker niet serieus genomen worden. Ik ben daar minder zeker van, en zie vooral de woede (of is het haat?) die daar heerst. Als mediavertegenwoordiger moet je dat registreren en er vragen bij stellen, anders verzwijg je maatschappelijke misstanden en brede (?) gevoelens van onbehagen onder het volk. Met Maurice de Hond ben ik van mening dat er een veenbrand in Nederland woedt en die veenbrand gaat door. En eerlijk is eerlijk: gerust ben ik er niet op.