Berichtje uit Brussel
Het European Globalisation Adjustment Fund (EGF) werd in 2006 opgericht door de EU om ontslagen werknemers in de lidstaten zo snel mogelijk weer aan een baan te helpen. Training, hulp bij het opzetten van een bedrijf, coaching, outplacement, reïntegratie cursus, maar ook tijdelijke inkomenssteun. De Europese Rekenkamer heeft onlangs een rapport uitgebracht over de effectiviteit van dat fonds en de conclusies liegen er niet om.
Kwam de Rekenkamer onlangs al tot de slotsom dat steun aan oudere werknemers in een zwart gat verdwijnt, met het EGF is het nog veel ernstiger gesteld. Tussen maart 2007 en december 2012 werden er 89 aanvragen goedgekeurd door de EU met een prijskaartje van totaal 627 miljoen euro, waarvan 379 miljoen voor rekening van de EU werd genomen en 247 door de lidstaten zelf (cofinanciering).
De Rekenkamer stelde de eenvoudige vraag of de EGF financiering effectief is gebleken. Daartoe moest het fonds gemonitord en geëvalueerd worden op resultaten en uitwerking in de praktijk. De meest relevante factor daarbij is uiteraard het gegeven dat ontslagen werknemers daadwerkelijk weer aan de slag zijn gekomen. Er werd gekeken naar 8 dossiers in lidstaten. Slechts in 4 gevallen waren actuele data beschikbaar. Bij de meeste projecten waren niet eens kwantitatieve reïntegratie doelstellingen gesteld. Met andere woorden: achteraf kon niet worden vastgesteld hoeveel mensen daadwerkelijk aan het werk waren geholpen. Slechts 1 (één!) project had duidelijke doelstellingen. Opmerkelijk.
Toen controle werd uitgevoerd bij de Europese Commissie bleek dat rapportages zeer onvolledig waren vanwege inconsistenties en onbetrouwbare gegevens inzake de reïntegratie data. Lees: het was een administratief zootje. Wel bleek dat gemiddeld 33% van de EGF subsidies rechtstreeks verdween richting de ontslagen werknemers zelf in de vorm van inkomenssteun. In Italië en Frankrijk bedroeg die inkomenssteun respectievelijk zelfs 64 en 58%. Die steun hadden de werknemers ook kunnen krijgen via de reguliere afvloeiingsregelingen in de lidstaten waar zij werken. Er was geen enkele noodzaak om die steun te verlenen via de EU. Nederlandse belastingbetalers betaalden dus niet alleen voor het op de been houden van concurrerende industrie in het buitenland, maar ook nog eens voor 'solidair' op de been houden van ontslagen werknemers van die bedrijven, terwijl die lidstaten hun eigen ontslagen werknemers gewoon hadden moeten onderhouden! Alweer opmerkelijk.
Zo kunnen we met de Rekenkamer concluderen dat ons belastinggeld verdwijnt in een zwart gat genaamd EGF, waarvan de effectiviteit niet te meten valt, de rapportage niet deugt en de betreffende lidstaten zelf gewoon de rekening voor hun eigen ontslagen werknemers hadden moeten betalen. Omdat de EU echter vindt dat wij als Nederlanders 'solidair' moeten zijn met die werknemers groeit de werkloosheid in ons eigen land met de dag. En dan hebben we naast het EGF nog het ESF: het Europees Sociaal Fonds. Dat ondersteunt ook ontslagen werknemers, maar zorgt voor 'hulp op langere termijn'. Volgende beerput. Het wachten is op alweer een Rekenkamer rapport.
Lucas Hartong is europarlementariër namens de PVV.
