Paars III maakt er een puinhoop van

Dit kabinet mag zich tooien met de weinig vleiende titel 'Paars III', maar dekt die vlag de lading wel? Moeten we dit kabinet niet beter als purperrood kwalificeren? Immers, er zit wel verrekt weinig blauw in dit kabinet of het zou groenblauw moeten zijn, dat dan weer wel. Want windmolens worden door dit kabinet belangrijker geacht dan woningen.

Je zou verwacht hebben, dat met het aantreden van een kabinet onder leiding van een VVD premier de liberale beginselen van lastenverlichting en belastingvermindering stevig verankerd zouden worden in het te voeren beleid. Maar helaas is niets minder waar: de lasten voor de burgers en bedrijven werden enorm verzwaard en de belastingen verhoogd. En het ergste van dit alles is nog, dat voor volgend jaar geen vermindering daarvan zal plaatsvinden, zoals beloofd, maar een verergering.

Kabinet Rutte II denkt in opdracht van Brussel na over nóg eens zes miljard bezuinigingen. En dan denkt men ook nog dat de economie kan aantrekken. Men verbaast zich over het uitblijven van consumptieve bestedingen. Volgens Rutte moeten we zelfs onze auto's, televisies en andere activa maar gaan vernieuwen, want dat is goed voor de economie! Als het niet zo triest was, dan zou je over zoveel onkunde je schouders kunnen ophalen, maar intussen wordt het land wel tot op de grond toe afgebroken. De burger wordt kapotbelast.

Nu gaat het in de politiek natuurlijk bij uitstek over hoe het publieke domein wordt ingericht, hoe de collectieve sector wordt opgetuigd. En juist in de omvang van die collectieve sector ligt een wezenlijke oorzaak van het uit de hand lopen van de uitgaven van de staat. De onbalans tussen wat er door de staat wordt uitgegeven en wat er aan belastingen binnenkomt is intussen tot schier te beslechten proporties gestegen.

Verbazen doet dat natuurlijk niemand, die verstand heeft van geld. Want met een toenemende staatsschuld en een krimpende economie, hoeft men geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen dat die mismatch eerder groter wordt dan kleiner. En als zodadelijk de eerste garanties zullen worden afgeroepen die de Nederlandse staat heeft verleend om de begrotingszondaars uit Zuid-Europa af te dekken, dan zijn de rapen helemaal gaar natuurlijk.

En het meest wrange van dit alles is wel, dat al die miljarden niets hebben geholpen, zoals we vandaag konden lezen. Ook dat verbaast natuurlijk niemand, want een corrupte cultuur verandert men niet zomaar, ook niet onder Duitse disciplinaire druk. Het toont eerder de onmogelijkheid aan om beide culturen met elkaar onder één dak te laten leven. Iets, wat we op een ander vlak in deze samenleving ook elke dag aan den lijve ondervinden, maar dat terzijde.

Hoe nu verder met dit kabinet, dat ons land regelrecht naar de economische afgrond dreigt te helpen? Kan en mag de Nederlandse burger van haar regering verwachten dat deze als 'goed huisvader' waakt over wat er met de centjes wordt gedaan, die door die burger in de staatskas worden gestort? Dat lijkt me evident. Maar onze regering en parlement, die nadrukkelijk de taak hebben het publieke domein prudent te beheren, diezelfde regering en parlement is de zeggenschap over die centjes allang kwijt! Die zeggenschap ligt namelijk bij de Europese Commissie, die ons komt vertellen dat wij zus en zo moeten hervormen.

Maar anders dan de Franse president Hollande, een vuurrode socialist nota bene, die gisteren als door een wesp gestoken reageerde op de 'aanbevelingen' van de EC, blijft het oorverdovend stil vanuit vak K. Je zou toch op zijn minst verwacht hebben, dat onze paarse premier die Rehn flink de oren had gewassen en tegen de Commissie had gezegd, dat de Nederlandse regering zelf wel uitmaakt wat er moet gebeuren.

Maar niets van dat alles is gebeurd. In plaats daarvan kwam Rutte met de mededeling, dat er volgend jaar 'onvermijdelijk' opnieuw bezuinigd moet worden. Daarmee bedoelde hij 'opnieuw de lasten verzwaard', want bezuinigen op het publieke domein, hetgeen voor de hand ligt, dat lukt deze bezuinigingskampioen niet. Daarmee geeft hij niet alleen aan volstrekt incapabel te zijn voor de job, maar tegelijkertijd als een schoothondje aan de leiband van Brussel te lopen.

Ik schreef het gisteren al: Nederland als wingewest van Brussel. Dát is de erfenis die Paars III straks achterlaat bij het Nederlandse volk.

Het is werkelijk om je dood te schamen.

Een overzicht van mijn Opinie columns vind u hier.