Duurzaamheid: de terugkeer van de bolsjewieken

“Duurzaamheid is de nieuwe God, CO2 is de duivel. CO2 zorgt voor opwarming van de aarde en de mens is daar schuldig aan. Industrie en auto’s zijn de nieuwe ‘hoer van Babylon’, gezeten op het beest met de zeven koppen. En dat beest moet worden verslagen”. Zo begon ik mijn inbreng bij het laatste klimaatdebat in de Tweede Kamer, afgelopen november. 

Nadat de bolsjewieken begin jaren ’90 van de vorige eeuw verslagen leken, werd door links de verheffing van de aarde ingezet om ‘verheffing’ van het volk te bereiken. GroenLinks werd opgericht, wat later werden de partijkantoren van PvdA en D66 groen geschilderd, gevolgd door overig links, inclusief de voormalig liberalen van de VVD. Allah en Gaia schijnen het overigens ook prima te kunnen vinden samen. Groen is in, met groen moet iedereen het maar doen. Zo wordt ons althans opgedrongen. door de groene nomenklatoera. Alles draait om de beheersing van hulpbronnen en productiemiddelen, ten koste van de menselijke vrijheid. Speur de duurzaamheidsinitiatieven op internet af, en ontdek dat dat de term ‘duurzaamheid’ wordt misbruikt om ons gedrag, onze waarden en onze samenleving te veranderen. We moeten aan de elektrische auto, gloeilampen zijn verboden, iedereen moet zich verplaatsen met openbaar vervoer of fiets, we moeten aan de zonne-energie, we krijgen windturbines in de achtertuin en we moeten ons gedrag decarboniseren.

We moeten passen in de mal van deze nieuwe staatsreligie, welke dogmatiek, schuldbesef, de dreigende apocalyps en nieuwe deugden in zich draagt. Dat leidt tot bizarre gevolgtrekkingen en inperking van onze keuzevrijheid. Lees voor de schrik ook eens het Witboek Transport van eurocommissaris Siim Kallas (oud-lid van de Opperste Sovjet!) uit 2011. Dan weet u wat u te wachten staat. 

Laat ik het groensocialisme noemen, of moet ik zeggen groencommunisme of groenmarxisme? Het heeft zich in elk geval diep genesteld in de eerder genoemde politieke partijen. Het is tevens een bron van inkomsten voor de linkse subsidiemaffia, die na de zure regen, het gat in de ozonlaag en verzet tegen het CO2-vrije kernenergie een nieuwe vijand vond in CO2, opwarming en klimaatverandering. Het containerbegrip ‘duurzaamheid’ leent zich uitstekend om het catastrofisme van de Club van Rome, klimaatverandering, CO2, energie, voedselvoorziening en milieu onder één noemer te vatten. Dat maakt het voor zeer  uiteenlopende organisaties en bedrijven makkelijker om zich aan te sluiten, waarmee groen en duurzaam snel tot mainstream kan worden verheven en de weerstand tegen volstrekt belachelijke keuzes kan worden gebroken. Groene subsidies geven het laatste zetje, zie het drama van de 1500 nog te plaatsen windturbines.

We leven in een land waar de verantwoordelijke staatssecretaris, Wilma Mansveld (PvdA), er niet in slaagt een eenduidige definitie van ‘duurzaamheid’ te formuleren. “Duurzaamheid is een bijvoegelijk naamwoord, dat op van alles kan worden toegepast, en dan kan ik het per keer wel uitleggen”, aldus de staatssecretaris in november 2012, in antwoord op mijn vraag om een definitie. Het is deze houding die mijn wantrouwen in de (groene) elite tot obese proporties doet groeien. Mansveld ontpopt zich met haar antwoord namelijk tot een duurzame kameleon, die naar behoefte een andere kleur aanneemt, zolang het maar belastinggeld oplevert voor de Staat. In een poging mijn ongerustheid weg te nemen, heb ik een onderzoekje laten doen onder beleidsambtenaren op het gebied van duurzaamheid bij de zes grootste provincies en zes grootste steden. Telefonisch werd hen naar de definitie van duurzaamheid gevraagd, zoals deze wordt gehanteerd door hun werkgever. De uitkomst was wederom verontrustend: geen enkele duurzame ambtenaar slaagde erin om een definitie te geven! Op de website van de gemeente Eindhoven is het wel gelukt. Daar staat dat duurzaamheid een manier van werken, denken en leven is. De totalitaire aap is daarmee uit de mouw. 

Mijn stelling met betrekking tot groensocialisme als nieuwe staatsreligie lijkt dan ook een onderschatting van de situatie. Het is erger, namelijk een nieuwe poging om het communisme weer van de grond te krijgen. De bolsjewieken zijn terug, maar deze keer met een schutkleur.

Machiel de Graaf is Tweede Kamerlid en fractievoorzitter in de Haagse gemeenteraad voor de PVV.