Duurzaamheid: de beheersing van productiefactoren

Op 19 juli 1990 bezocht Jacques Delors, oud-voorzitter van de Europese Commissie, Michail Gorbatsjov in Moskou. Delors maakte deel uit van de vooral sinds de perestrojka op gang gekomen luchtbrug tussen West-Europa en de hoofdstad van de USSR, welke bestond uit vele bezoeken van West-Europese socialistenleiders aan de secretaris-generaal.

Onderwerp van de vele gesprekken die in Moskou werden gevoerd: integratie cq. convergentie. De USSR en de landen van het Warschaupact zouden iets democratischer worden, West-Europa socialistischer. De daadwerkelijke bedoeling van Gorbatsjovs ‘perestrojka’ was de bouw van een Gemeenschappelijk Europees Huis, en de invulling van die term laat zich raden. Dankzij het werk van Vladimir Bukovsky zijn we op de hoogte van de genoemde gesprekken.

Het gespreksonderwerp op die 19^e juli was de structuur van de socialistische samenvloeiing tussen Oost en West, maar het werd ook de eerste keer dat de oervorm van de huidige duurzaamheidsdwang werd besproken. Delors zei letterlijk: “ maar we zouden op de komende vergadering van de OVSE ook moeten denken aan maatregelen inzake ecologie, transport en energie. Delors en Gorbatsjov komen we overigens beiden tegen in het rijtje ereleden van de Club van Rome.

Dat Delors bij Gorbatsjov de punten ecologie en energie aansneed, hoeft geen verwondering te wekken. Ze vonden elkaar reeds in hun socialistische ideaal en Delors had goed door dat energie en ecologie mooie ideologische wapens waren in het proces dat moest leiden naar beheersing van essentiele productiefactoren, zoals energie en natuur. 

De pas afgetreden Tsjechische president Vaclav Klaus beschrijft in zijn boek ‘Blauwe planeet (niet groen)’ op heldere wijze waaraan ecologisten -zoals hij de groensocialisten noemt- te herkennen zijn. Ik som er een paar voor u op: 

-de weigering om de wereld, de natuur en de mensheid te zien, zoals deze zijn

-de weigering om de natuurlijke evolutie te erkennen

-verabsolutering van de huidige toestand van de natuur en de wereld

-het beroep op een onaantastbare norm, waarvan elke afwijking als fataal wordt voorgesteld

-wijziging van doelstellingen, zoals bestrijding zure regen of opwarming, met als enige constante het catastrofisme, waarmee steeds een ‘sense of urgency’ wordt opgeroepen (noot MdG: de andere constante is een greep in de subsidiepot)

Klaus zegt letterlijk: ‘ecologisten zien de verspreiding en vermenigvuldiging van de Homo Sapiens als de fundamentele oorzaak van alle problemen’. Vandaar dat we nu te maken hebben met autovrije centra, milieuzones, klimaatagenda’s, duurzaamheidsladders, CO2-emissiehandel en energietax. De mens is altijd het probleem, maar nooit de oplossing.

De genoemde kenmerken zien we terug in de manier van communiceren. Alarmisme en activisme gaan hand in hand: ‘een planetaire catastrofe waarmee wij worden geconfronteerd’ en ‘een onafwendbare verstoring van de leefbaarheid van onze planeet en de mensheid’ (Gore), “ als we doorgaan, zijn er drie aardbollen nodig” en campagnes als ‘Earth First’ of ‘Sea the Truth’ zijn daar goede voorbeelden van. En we herinneren ons allemaal de aarde, voorgesteld als een brandende kaars. Waar taal een instrument hoort te zijn, is het voor groensocialisten een wapen om de mens te dwingen vijandig te zijn naar zichzelf. Daarmee is ook het vijandsbeeld duidelijk. Die vijand, dat zijn de kapitalisten en dus zijn we dat zelf. En we zullen tegen onszelf in bescherming moeten worden genomen! 

Vandaar dat we nu te maken hebben met ridicule maatregelen, zoals de hierboven genoemde, maar ook een verdubbeling van het nu al belachelijke aantal windturbines in Nederland. Dat mensen gezondheidsklachten ervaren, dat huizen in de buurt van turbines kelderen in waarde en onverkoopbaar worden, dat is onze eigen schuld. Hadden we de aarde maar niet moeten uitputten.

Maar de aarde wordt niet uitgeput. De mens is er steeds in geslaagd bestaande, nog niet gekende hulpbronnen economisch rendabel te maken. De levensverwachting is de afgelopen 100 jaar spectaculair gestegen, talloze dodelijke ziekten bestaan niet meer of zijn onder controle en er is meer voedsel beschikbaar dan ooit, dankzij de uitdagingen die de generaties vóór ons aangingen. Stelt u zich eens voor dat de toestand in de wereld rond 1910 absoluut zou zijn geweest. Internet, cholesterolverlaging en schone verbrandingsmotoren hadden niet bestaan, net als mobiele telefonie, snelwegen, de A380, laser en magnetrons. Ik kijk met vertrouwen uit naar de toekomst. Een toekomst waarin huidige en volgende generaties een oplossing zullen vinden voor de plasticsoep, waar zal blijken dat het olietijdperk niet zal eindigen door een tekort aan olie en waarin ik door mijn kleinkinderen zal worden uitgelachen om het feit dat mijn smartphone (‘wat was dat, opa?”) iedere dag opgeladen moest worden.

Als we de opvolgers van Jacques Delors hun gang laten gaan, zal de huidige toestand van de aarde inderdaad absoluut worden. Het groensocialisme is een selffulfilling prophecy  en een geïnstitutionaliseerde motie van wantrouwen naar onze kinderen en volgende generaties. Delors wist op 19 juni 1990 dat natuur, energie, arbeid en kapitaal het best te beheersen zouden zijn via de groene weg. Het is hem ook gelukt: arbeid loont niet meer, van de natuur moeten we afblijven, energie is in ‘transitie’ en kapitaal hebben de mensen niet meer. 

De aarde zal er niet vrolijk van worden.