Daniel Pipes: steun Assad en zorg dat strijd voortduurt
Enige tijd geleden verscheen er origineel en gewaagd artikel over Syrië, door Midden-Oosten expert Daniel Pipes. De strekking: steun Assad en zorg dat de strijd voortduurt.
Ik acht Pipes samen met Barry Rubin als een van de meest productieve en accurate Midden-Oosten kenners van het moment. Het deed mij dan ook goed dit artikel te lezen, dat enigszins aansluit bij mijn eigen gedachten over Syrië. Pipes is één van de conservatieve opiniemakers die meer dan eens de mainstream media weet te halen, dit artikel verscheen in The Washington Times.
Pipes maakt duidelijk dat hij zijn nieuwe beleidsadvies met moeite geeft, aangezien hij een humanist en jarenlange vijand van de Assad dynastie is. Hij verwoordt het als volgt:
Evil forces pose less danger to us when they make war on each other. This keeps them focused locally, and it prevents either one from emerging victorious and thereby posing a greater danger. Western powers should guide enemies to a stalemate by helping whichever side is losing, so as to prolong their conflict.
Wat een verademing te lezen dat een moderne academicus zich keert tot een doctrine die zijn waarde meer dan eens heeft bewezen, maar die niet meer strookt met onze vermeende moreel verheven tijdsgeest: het machiavellisme.
Uiteraard werd dit Pipes niet in dank afgenomen door de moreel verheven intelligentsia. Zie hun morele verontwaardigdheid bijvoorbeeld hier, hier, hier en hier.
Pipes illustreert dat dit beleid twee belangrijke precedenten heeft:
This policy has precedent. Through most of World War II, Nazi Germany was on the offensive against Soviet Russia and keeping German troops tied down on the Eastern Front was critical to an Allied victory. Franklin D. Roosevelt therefore helped Joseph Stalin by provisioning his forces and coordinating the war effort with him. In retrospect, this morally repugnant but strategically necessary policy succeeded. And Stalin was a far worse monster than Assad.
The Iraq-Iran war of 1980-88 created a similar situation. After mid-1982, when Ayatollah Khomeini's forces went on the offense against those of Saddam Hussein, Western governments began supporting Iraq. Yes, the Iraqi regime had started the hostilities and was more brutal, but the Iranian one was ideologically more dangerous and on the offensive. Best was that the hostilities hobble both sides and prevent either one from merging victorious. In the apocryphal words of Henry Kissinger, "It's a pity they both can't lose."
Wel stelt Pipes dat het Westen hun best moet doen te zorgen dat beide strijdende partijen zich aan de heersende wetten omtrent oorlogvoering houden. Ik vind deze oproep invoelbaar, maar toch heb ik dergelijke oproepen nooit echt begrepen. De Assad dynastie noch zijn vijanden behoren tot de beschaafde wereld. Oorlog is een onbeschaafde en lelijke bezigheid, en brengt het slechtste in elke partij naar boven. Verwachten wij nu echt dat Assad en zijn vijanden zich houden aan zo een abstract en kunstmatig begrip als oorlogswetten? Natuurlijk niet. Beide partijen vechten hier voor het voortbestaan van zichzelf en hun gehele etnische achterban. Het is winnen of afgemaakt worden. Met dat feit in het achterhoofd, kunnen wij toch van niemand verwachten dat zij zich houden aan wetten, die hun kans op winnen kleiner maken? En al helemaal niet bij de zekerheid dat de vijand zich ook niet aan deze wetten zal houden!
Bovendien, in de woorden van Bertrand Russel: War doesnt determine who is right, only who is left.
Al met al, het is een goede zaak dat een dergelijk geluid de mainstream heeft bereikt. Alle beetjes helpen.
Off-topic: ik geef op zondagmiddag 19 te Amersfoort, voor het eerst een lezing. Iedereen is welkom!
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten
Lees ook