Mandaat voor Palestina: 90 jaar geldig
In de Nederlandse media is het helaas onopgemerkt gebleven dat het op 24 juli precies 90 jaar geleden was dat de Volkenbond - de voorloper van de Verenigde Naties - het "Mandaat voor Palestina" vaststelde.
Door dit mandaat werd destijds een gebied, Palestina, aangewezen voor het Joodse volk. Nationalistische Arabieren die daar woonden, vonden het woord Palestina daarom een Joodse uitvinding. De belangrijkste Joodse krant heette bijvoorbeeld de Palestine Post (de tegenwoordige Jerusalem Post). Arabieren die in Palestina woonden noemden zichzelf ter onderscheid dan ook Zuid-Syriërs, de naam die daarvoor voor het gebied gebruikt werd. Het kan verkeren.
Het Mandaat was de bekroning voor het moderne zionisme. Het is een volkenrechtelijk bindende overeenkomst, die het wettelijk recht vastlegde voor Joden om zich overal te vestigen in het gebied Palestina, dat destijds ook nog het tegenwoordige Jordanië omvatte de gehele Volkenbond - 51 landen verklaarde unaniem op 24 juli 1922: "Onder de overweging dat de historische band van het Joodse volk met Palestina wordt erkend, is er daarom reden voor het herstel van hun nationale tehuis in dat gebied."
Het mandaat onderscheidt duidelijk het politieke recht op Joodse zelfbeschikking. Daarnaast moest rekening gehouden worden met de burgerlijke en religieuze rechten van niet-joodse inwoners. Maar de Arabieren worden niet als apart volk onderscheiden. Dit was logisch, uit de resten van het gigantische Ottomaanse Rijk werden immers ook vele landen voor de Arabieren gecreëerd.
Zelfs een levenslange enorme vriend van de Arabieren, de beroemde 'Lawrence of Arabia, die met de Arabieren tegen de Turken vocht, vond het een uitstekende ontwikkeling. In 1920 schrijft hij in een artikel:
Als de Joden terugkeren naar het land dat zij vroeger bewoonden, zullen zij alle wetenschappelijke en technische kennis van Europa meebrengen. Als de Joden succes hebben, zal het onvermijdelijke gevolg zijn dat de Arabieren met enige vertraging op hetzelfde niveau zullen komen. Dit kan grote gevolgen hebben voor de toekomst van de Arabische wereld. De technische kennis kan zo vooruit gaan dat men niet langer afhankelijk is van de Europese industrie. De regio kan dan een grote rol in de wereld gaan spelen.
Kern van het Mandaat vormde artikel 6, dat stelt dat "het bestuur van Palestina Joodse immigratie zal bevorderen en nieuwe Joodse nederzettingen zal aanmoedigen.
Onder Arabische druk handelde Groot-Brittannië - dat het mandaatgebied namens de Volkenbond bestuurde - al snel in strijd met deze Mandaat-bepalingen. Zo werd Joodse immigratie juist tegengewerkt. Ook werd al in 1923 de Golan-hoogvlakte aan Syrië gegeven en het gedeelte van Palestina ten Oosten van de rivier de Jordaan afgesplitst als Arabisch deel het huidige Jordanië.
Het Mandaat heeft haar geldigheid behouden, ook bij de oprichting van de Verenigde Naties, in 1945. Het VN-Handvest stelt namelijk in artikel 80 dat alle rechten die door de Volkenbond in mandaten zijn toegekend aan staten of volkeren, gehandhaafd blijven.
Vandaar dat op basis van bovengenoemd artikel 6 een Israëlische juridische commissie recent stelde dat Joodse nederzettingen op de Westbank volkenrechtelijk legaal zijn.
Er is namelijk na het mandaatbesluit 90 jaar geleden nooit een nieuw volkenrechtelijk besluit geweest. Wel zijn Palestijnen en Israëlis onderling in de Oslo-akkoorden een tijdelijke verdeling van de Westbank en de Gazastrook overeen gekomen. Hierdoor woont 100% van de Palestijnen in de Gazastrook en 96% van de Palestijnen op de Westbank in gebied met Palestijns zelfbestuur. Een definitieve verdeling laat nog op zich wachten, omdat de Palestijnen al jaren weigeren om daarover te onderhandelen.
Tot slot: Palestijnse propaganda stelt geregeld dat Israel werd gesticht door de internationale gemeenschap uit schuldgevoel over de Holocaust. Dat is dus een leugen: al in 1922, decennia voor de Tweede Wereldoorlog, werd Palestina aan de Joden toegewezen.
Uit de resten van het Ottomaanse Rijk zijn ook 22 landen voor Arabieren gecreëerd. Het Joodse deel beslaat slechts een half procent van de oppervlakte daarvan. Waarom wordt alleen het bestaansrecht van dat Joodse deel door sommigen nog altijd ter discussie gesteld?
Want het is dus al negentig jaar geleden dat de internationale gemeenschap op basis van het zelfbeschikkingsrecht unaniem besloot dat ook het Joodse volk een eigen land toekwam - op haar historische grondgebied.
En dat is zeker het memoreren waard!
