VN-Klimaatpanel erkent dat werkwijze niet deugde

Eerder schreef ik over de aanbevelingen van een werkgroep van de InterAcademyCouncil (IAC) die de werkwijze van het VN-Klimaatpanel (ICC) had onderzocht. De werkgroep werd voorgezeten door een bekend Amerikaans econoom, Harold Shapiro. De Nederlandse landbouw- en voedseldeskundige, Louise Fresco, was eveneens lid van de werkgroep. 
Wellicht met uitzondering van de Japanse meteoroloog, Syukuro Manabe, beschikte geen van de 12 leden van de werkgroep over bijzondere kwalificaties op het gebied van van klimatologie. Maakte ze dat ongeschikt om het IPCC te beoordelen? Naar mijn mening niet. Voor een onderzoek naar de werkwijze van het VN-Klimaatpanel dient men bekend te zijn met 'good scientific practice'. En ervaring op dat terrein was rijkelijk aanwezig in de werkgroep. 

De toon van hun rapport was uiterst diplomatiek en onderkoeld, maar tussen de regels door viel ongemeen harde kritiek te lezen.

Wat is er met die kritiek gebeurd? Buitenstaanders kregen de indruk dat het Klimaatpanel alles in het werk stelde om zich onder de aanbevelingen uit te wurmen. Ik heb hiervan enige saillante voorbeelden genoemd in mijn 'posting': 'Troebele transparantie van VN-klimaatpanel.'

Maar nu schijnt het IPCC toch in beweging te zijn gekomen – althans als we Joe Bast, president van het klimaatkritische Heartland Institute mogen geloven.

Onder de titel, 'IPCC Admits Its Past Reports Were Junk', schreef hij hierover op de website van de 'American Thinker'. Ik pik er een aantal citaten uit.

On June 27, the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) issued a statement saying it had "complete[d] the process of implementation of a set of recommendations issued in August 2010 by the InterAcademy Council (IAC), the group created by the world's science academies to provide advice to international bodies."

Hidden behind this seemingly routine update on bureaucratic processes is an astonishing and entirely unreported story. The IPCC is the world's most prominent source of alarmist predictions and claims about man-made global warming.  Its four reports (a fifth report is scheduled for release in various parts in 2013 and 2014) are cited by the Environmental Protection Agency (EPA) in the U.S. and by national academies of science around the world as "proof" that the global warming of the past five or so decades was both man-made and evidence of a mounting crisis.

If the IPCC's reports were flawed, as a many global warming "skeptics" have long claimed, then the scientific footing of the man-made global warming movement -- the environmental movement's "mother of all environmental scares" -- is undermined. The Obama administration's war on coal may be unnecessary.  Billions of dollars in subsidies to solar and wind may have been wasted. Trillions of dollars of personal income may have been squandered worldwide in campaigns to "fix" a problem that didn't really exist.

The "recommendations" issued by the IAC were not minor adjustments to a fundamentally sound scientific procedure.  Here are some of the findings of the IAC's 2010 report. The IAC reported that IPCC lead authors fail to give "due consideration ... to properly documented alternative views" (p. 20), fail to "provide detailed written responses to the most significant review issues identified by the Review Editors" (p. 21), and are not "consider[ing] review comments carefully and document[ing] their responses" (p. 22). In plain English: the IPCC reports are not peer-reviewed.

The IAC found that "the IPCC has no formal process or criteria for selecting authors" and "the selection criteria seemed arbitrary to many respondents" (p. 18). Government officials appoint scientists from their countries and "do not always nominate the best scientists from among those who volunteer, either because they do not know who these scientists are or because political considerations are given more weight than scientific qualifications" (p. 18). In other words: authors are selected from a "club" of scientists and nonscientists who agree with the alarmist perspective favored by politicians.

The rewriting of the Summary for Policy Makers by politicians and environmental activists -- a problem called out by global warming realists for many years, but with little apparent notice by the media or policymakers -- was plainly admitted, perhaps for the first time by an organization in the "mainstream" of alarmist climate change thinking. "[M]any were concerned that reinterpretations of the assessment's findings, suggested in the final Plenary, might be politically motivated," the IAC auditors wrote. The scientists they interviewed commonly found the Synthesis Report "too political" (p. 25).

Really? Too political? We were told by everyone -- environmentalists, reporters, politicians, even celebrities -- that the IPCC reports were science, not politics. Now we are told that even the scientists involved in writing the reports -- remember, they are all true believers in man-made global warming themselves -- felt the summaries were "too political." ...

Finally, the IAC noted, "the lack of a conflict of interest and disclosure policy for IPCC leaders and Lead Authors was a concern raised by a number of individuals who were interviewed by the Committee or provided written input" as well as "the practice of scientists responsible for writing IPCC assessments reviewing their own work. The Committee did not investigate the basis of these claims, which is beyond the mandate of this review" (p. 46).

Too bad, because these are both big issues in light of recent revelations that a majority of the authors and contributors to some chapters of the IPCC reports are environmental activists, not scientists at all. That's a structural problem with the IPCC that could dwarf the big problems already reported.

So on June 27, nearly two years after these bombshells fell (without so much as a raised eyebrow by the mainstream media in the U.S. -- go ahead and try Googling it), the IPCC admits that it was all true and promises to do better for its next report. Nothing to see here keep on moving.
Well I say, hold on, there! 

Het perscommuniqué van het IPCC is hier te vinden. Het is zodanig geschreven dat de lezer er nagenoeg bij in slaap valt - heel iets anders dan die sappige paniekverhalen van het IPCC over die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar niet wil komen). In het communiqué wordt vele malen naar andere documenten verwezen, die de lezer niet kent. En men moet wel zeer gemotiveerd zijn om dat onleesbare bureaucratische proza door te ploegen. Met andere woorden voor de nietsvermoedende lezer is het geheel onduidelijk dat het hier om een waterscheiding zou kunnen gaan. Maar Joe Bast legt voor ons uit wat de werkelijke betekenis is van de verklaring.

The news release means that the IAC report was right. That, in turn, means that the first four IPCC reports were, in fact, unreliable. Not just "possibly flawed" or "could have been improved," but likely to be wrong and even fraudulent.

It means that all of the "endorsements" of the climate consensus made by the world's national academies of science -- which invariably refer to the reports of the IPCC as their scientific basis -- were based on false or unreliable data and therefore should be disregarded or revised.  It means that the EPA's "endangerment finding" -- its claim that carbon dioxide is a pollutant and threat to human health -- was wrong and should be overturned.

And what of the next IPCC report, due out in 2013 and 2014? The near-final drafts of that report have been circulating for months already. They were written by scientists chosen by politicians rather than on the basis of merit; many of them were reviewing their own work and were free to ignore the questions and comments of people with whom they disagree.  Instead of "confidence," we will get "level of understanding scales" that are just as meaningless.

And on this basis we should transform the world's economy to run on breezes and sunbeams?

In 2010, we learned that much of what we thought we knew about global warming was compromised and probably false. On June 27, the culprits confessed and promised to do better. But where do we go to get our money back?

Lees verder hier.

Ik denk dat Joe Bast grotendeels gelijk heeft, maar hij lijkt te veronderstellen dat de zondaars hun leven zullen beteren. Daar ziet het helaas niet naar uit.

Een tussentijds IPCC-rapport over weersextremen is over het algemeen betrekkelijk gunstig onthaald in klimaatsceptische kringen, hoewel verschillende IPCC-epigonen en vele media daar toch weer een alarmistische AGW-draai (AGW = Anthropogenic Global Warming) aan wisten te geven. Maar de hoofdtekst van het rapport geeft daartoe geen aanleiding.

Maar of de schuldigen hun leven hebben gebeterd moet toch worden betwijfeld. Het nieuwe IPCC-rapport dat thans in voorbereiding is, laboreert nog steeds aan pro-AGW eenzijdigheid. Men is er opnieuw in geslaagd om alternatieve inzichten op effectieve wijze te blokkeren. Men heeft zich diep ingegraven in het AGW-paradigma en lijkt vastbesloten om klimaatsceptische denkbeelden buiten de deur te houden. Naar mijn waarneming heeft het IAC–rapport – los van wat cosmetische veranderingen – dan ook nog geen wezenlijk effect gehad.

Institutioneel gezien neemt het IPCC nog steeds een sterke positie in. Er is veel politieke kapitaal in geïnvesteerd. Het is uiterst onwaarschijnlijk dat de wereldpolitieke leiders die het Panel altijd hebben gesteund, dit binnenkort zullen laten vallen. Denk aan het gezichtsverlies dat ze hierdoor zullen lijden! Ook de ontwikkelingslanden willen dat niet, want zij zien in het Panel een vehikel om aan te dringen op meer ontwikkelingshulp, op basis van het argument dat het Westen met zijn industrialisatie en CO2-uitstoot een historische schuld heeft voor de opwarming van de aarde, die dient te worden afgelost. Dat deze opwarming (door welke oorzaak dan ook) gepaard is gegaan met een economische bloei, die zonder precedent is in de geschiedenis van de mensheid, wordt daarbij gemakshalve genegeerd. Dus hoe zo onze 'schuld'?

Daar staat tegenover dat de IPCC-voorstellen voor een vervolg op het Kyoto-verdrag zijn vastgelopen. Daarmee is het VN-Klimaatpanel in feite betrekkelijk irrelevant geworden. En het ziet er niet naar uit dat dit ooit nog zal veranderen.

Dus waar maken we ons eigenlijk druk over?

 

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie