Europese politieke eenwording is "pijnlijk, maar onvermijdelijk".
Angela Merkel sprak vandaag de Bondsdag toe over de aanstaande G20-top in Mexico, die volgende week plaatsheeft. De Eurocrisis zal daar uiteraard hoofdonderwerp van gesprek zijn. Angela nam alvast een voorzetje:
De Eurocraten hebben de wind in de zeilen in deze crisistijden. Gesteund door ondoorzichtige politieke processen die zich veelal buiten het oog van het electoraat afspelen verdwijnt steeds meer macht naar Brussel. De opmerking van Angela Merkel, dat dit proces 'pijnlijk, maar onvermijdelijk' zou zijn, is hierin misschien niet meer dan een nieuwe tactiek om de Eurosceptici te sussen. Maar het is wel een tactiek die wijst op een zeer belangijke veranderende omstandigheid; de mening van het 'Europese' volk.
In de voorbije twintig jaren, sinds Francois Mitterand in Maastricht zijn handtekening plaatste onder zijn desastreuse politieke erfenis, is het altijd bij het ondoorzichtige proces gebleven. Aangevoerd door blije Eurocraten wist Brussel de ondoorzichtige procedures zo te gebruiken en uit te breiden, dat haar macht ten opzichte van landelijke parlementen exponentieel toenam.
Het leek ons als burger niet te deren. De opkomst bij Europese verkiezingen was steevast laag en wij bleven maar leven in de illusie dat ons burgerschap van Nederland belangrijker was dan dat gekke Sterretjesvlaggetje in ons paspoort. Tot, uiteraard, het referendum over de Grondwet. "Nee!", was het resolute antwoord van alle landen die het lef hadden om haar burgers te laten spreken. Dat het niet mocht baten, is een gevolg van het reeds genoemde ondoorzichtige proces. Op bijna magische wijze werd het woordje 'Grondwet' voor onze ogen weggetoverd - de tekst verder goeddeels in tact latend - en de eerst zo mondige burger slikte het ineens voor zoete koek. Zelfs in de eerste jaren van de crisis was er (te) weinig protest merkbaar tegen de inhalige machtsgrepen uit Brussel.
Aan deze burgerlijke onoplettenheid of desinteresse lijkt nu dus een eind aan te zijn gekomen. Merkel geeft vandaag eerlijk toe dat politieke eenwording pijnlijk is. Pijnlijk. Het is de meest typerende opmerking van het tijdsgewricht waarin wij leven: de Eurocraten zijn in deze crisistijd hun macht gretig aan het uitbreiden via ondoorzichtige processen, terwijl de ogen van het Europese volk langzaam, maar zeker, open gaan.