De rel die het praatprogramma Pauw & Witteman dinsdag aanwakkerde door de schrijver van het opinieartikel dat nog diezelfde ochtend was verschenen in De Volkskrant tegenover juffer Hassnae Bouazza te zetten, krijgt steeds vreemder uitlopers. Gisteren verscheen op website DeJaap (vandaag ook op de site van De Volkskrant) een artikel van Said El Haji, een van origine Marokkaanse schrijver, die mijn verwarring nog vergrootte. Hij weet de actie van de vijf Marokkaanse jongeren, die alle ophef uiteindelijk veroorzaakten, aan een overtrokken vorm van machismo.
Dus als Marokkanen een donkergetinte Noord-Afrikaanse vrouw uitschelden voor negerhoer is het machismo, maar als een Hollandse autochtoon dezelfde termen gebruikt tegen die vrouw is het racisme? Zo had ik het nog niet bekeken. Zo wil ik het geloof ik ook niet bekijken.
Welk etiket je er verder ook op wenst te plakken, de basis van het probleem is een misplaatste projectie van hoogst dubieuze vooroordelen over de eigen superioriteit, op mensen die uiterlijk weinig kans lijken te maken tot dezelfde cultuur te behoren als degene die zich liet verleiden tot denigrerende praatjes. Termen als 'hoer' zijn vanzelfsprekend hopeloos gedevalueerd, sinds de seksuele revolutie begin jaren zeventig alle moraal op dit gebied naar de mestvaalt der geschiedenis verwees. Het impliceert de bereidheid om voor geld de diepst als essentieel ervaren moraal gedag te zeggen. Maar mensen die maandelijks middels tussenkomst van het staatsbordeel der sociale ondersteuning hun geld voor hun levensonderhoud betrekken van onze samenleving, voelen zich blijkbaar daardoor niet besmet. Terwijl daarvoor veel meer te zeggen is.
Daarop voortbordurend: je aanwezigheid in ons lans land dient te worden beschouwd als een erkenning van de normen en waarden die we hier hanteren. Dat de linkse koddebeiers van de multiculti-illusie van mening zijn, dat we blij moeten zijn met de aanwezigheid van mensen die ons multicultureel beïnvloeden is in dit verband een gotspe, aangezien de waarden in kwestie lijnrecht ingaan tegen de levensvisie die zij zeggen voor te staan. Het is maar een detail.
Onderscheid maken is iets dat tot onze diepste menselijke instincten hoort. Dat kunnen we leuk vinden of niet, maar ons er voor te schamen gaat me veel te ver. De idioterie, dat er altijd wel iemand meent te moeten blaten dat de blanken ook heel erg zijn, als er iemand een aantoonbaar geval van Marokkaans racisme bespreekt, is een signaal van iemand die zichzelf schaamt voor zichzelf. Dat lijkt me lastig, en ik adviseer de persoon in kwestie een burqa te bestellen. Dat lijkt me hem of haar het leven eenvoudiger te zullen maken, aangezien als het goed is van buitenaf niemand in staat zou moeten zijn, ras of geslacht van de inhoud van een dergelijk carnavalspak te determineren. Maar laten we niet vergeten, dat deze schaamte een persoonlijke kwestie is, waarop niemand zich aangesproken zou moeten voelen.
Netjes met andere mensen om gaan is een kwestie van sociale zindelijkheid, die twee kanten op dient te werken. Dat is lastig genoeg: racisme is van alle tijden en allerlei volkeren. De wijze waarop de Golf-Arabieren neerkijken op andere mensen is in hun wetgeving terug te vinden. Han-Chinezen vinden andere rassen eenvoudig minderwaardig en barbaars.
Dat woord barbaars grijpt eigenlijk terug tot de essentie van het probleem. Het was de Griekse term voor iedereen die geen Griek was. Zelfs Alexander de Grote, die als Macedoniër in de ogen van de echte Hellenen niet als Griek kon worden beschouwd, was een barbaar.
Het is een aanpak die zich onderscheidt door overzichtelijkheid. Het discrimineert niet op uiterlijk, maar op afkomst en gedrag. Zelfs onze op ongewenst onderscheid zo alerte maatschappij staat dat toe. Iemand afwijzen omdat hij of zij zigeuner is is ongewenst racistisch. Een zigeunerin die in een hoekje van de C&A gaat zitten poepen vertoont het soort gedrag dat vrij algemeen als onwenselijk wordt erkend.
Waarom deze open deuren? Om mensen die zich fixeren op uiterlijke kenmerken er van te doordringen dat er wezenlijker zaken zijn om zich mee bezig te houden. En dat dat minstens zo sterk geldt, voor hen die zich actief bezig houden met antiracisme bedrijven als ze ook maar iets horen dat de door hen begunstigde groep zou stigmatiseren. Net zo min als de woorden 'allochtoon' en 'lichtgetint' van oorsprong een negatieve bijklank hadden, was de term neger (nicker, zelfs) van oorsprong eerder een type-aanduiding dan een diskwalificatie. Negro is zwart, in het Italiaans. Nog steeds. En soms geeft dat grappige problemen.
Maar de moraal is, wie het etiket gaat verwarren met wat er onder zit, heeft pas echt een probleem.
