Het Kunduz-sprookje verliest rap zijn glans

Ook ik was opgetogen vanwege de snelle, effectieve onderhandelingen over een nood-coalitieakkoord. Het is alleen jammer dat het zo'n slappe linkse bende is geworden. Sinds vandaag is er een extra kwalificatie die eigenlijk nog zorgwekkender is: het akkoord is 'te vaag'. Dat is althans wat het Centraal Planbureau ervan maakte nadat het had gepoogd de consequenties te doorrekenen voor onze overheidsfinanciën, koopkracht en meer van zulks. NRC Handelsblad meldt:

De hoofdrolspelers doen nu hun uiterste best om het probleem te bagatelliseren. Pechtold noemt het een 'voordeel' van twee dagen onderhandelen dat je niet over dit soort zaken hoeft na te denken. Helaas voor Pechtold maakt het dat echt niet minder pijnlijk. De cijfers van het CPB zijn nog nooit betrouwbaar geweest. Dat het instituut dat nu ruiterlijk toegeeft, betekent dat er officieel een zwaar belabberd akkoord ligt. Maar wel met drie miljard euro aan nieuwe natuur-uitgaven, dat dan weer wel. Jolande, bedankt!

En denkt u maar niet dat dit het enige probleem is. In de wandelgangen wordt het gemor over de daadkrachtigheid van het demissionaire kabinet groter en groter. Het is gebruikelijk om na de val van een kabinet, in de aanloop naar vervroegde verkiezingen, geen al te grote beslissingen te nemen als die niet breed gedragen worden. Het grootste deel van het pakket dat GroenLinks, D66 en ChristenUnie in elkaar hebben geflanst, is echter tegen het zere been van PvdA, PVV en SP. Als die partijen, samen goed voor 68 zetels, er een probleem van maken - dat wil zeggen: onderwerpen controversieel verklaren - dan schuurt de Kunduz-coalitie langs de vangrail van wat staatsrechtelijk mogelijk en acceptabel is. Wanneer die partijen de nieuw ontstane situatie misbruiken om te klagen over de manier waarop beslissingen worden doorgedrukt, dan hebben ze dus nog een punt ook.

Een goede vriend van me mompelde vandaag dat we nu alwéér dolblij zijn met een dode mus. „We hadden moeten leren van de opstand in Egypte”, stelde hij. „We waren zeer verheugd vanwege het feit dat Hosni Moebarak eindelijk weg was. Vervolgens bleek dat wat ervoor terug kwam eigenlijk misschien nog wel erger is.”

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik begin zo langzamerhand te verlangen naar het akkoord dat in het Catshuis gesloten had moeten worden.