De Joop: bloed aan de pen

 Geen schandelijke wandaad gaat ze te ver, geen vuile streek is ze te laag, en geen riool kan ze genoeg stinken. De 'creatieve zielen' die steevast hun 'meesterwerken' achterlaten op De Joop zijn bijkans hét sybool van alles dat er mis is met dit land.

Mijn collega-auteur Tim Engelbart beschreef al hoe de dogmatische propagandawebsite, die zich vermomt als discussieplatform, een nieuw dieptepunt heeft weten te bereiken. De obsessieve Wildershater Adriaan Soeterbroek, die ons al eerder trakteerde op een plaatje van Wilders die als kampbeul moslims de gaskamer in stuurt, doet daar nu nog een schepje bovenop.

Een dode of stervende Wilders, met een schaar in z'n borstkas geramd, en de schaduw van koningin Beatrix op de achtergrond. Soeterbroek hoopt duidelijk van harte dat Wilders zijn denkbeelden met de dood mag bekopen. Want wie het niet met Adriaan Soeterbroek eens is, verdient dat gewoon. Op iedere andere opiniesite zou zoiets met afgrijzen ontmoet worden. Niet op De Joop. Daar reageert men enthousiast op zulke bloeddorstige wensdromen.

Het is niet de eerste keer. Iedereen die de 'foute' denkbeelden heeft, in de ogen van de harde kern der 'opiniemakers' op De Joop, moet het genadeloos ontgelden. Schrijnend voorbeeld is dit stuk van de immer walgwekkende Karel Kanits, waarin hij ook al impliceert dat hij van een moord op Wilders wel in de feeststemming zou komen. "Teringlijer of miskend talent?", heet het artikel. Over Kanits zélf hoeven we die vraag niet mee te stellen. Het staat vast: hij is een ongelooflijke teringlijer.

Anders dan de meest radicale Joop-columnisten zal ik niet iedereen waar ik het mee oneens ben over één kam scheren. Zelden deel ik de opinie die in artikelen op De Joop worden uitgedragen, maar veel van die meningen zijn gewoon dát: meningen. Dit stuk is dus niet gericht tegen de auteurs van die artikelen, enkel tegen de Soeterbroekjes en Kanitsjes van deze wereld. Die verzieken het voor iedereen.

Het kwalijkste van deze zaak is dat de redactie van De Joop dat toelaat. Fransisco van Jole wast zijn handen in onschuld, want de opiniemakers zijn volgens hem helemaal zelf verantwoordelijk voor wat ze plaatsen. Maar wat als iemand gehoor geeft aan de gestoorde oproepen van figuren als Soeterbroek en Kanits? Wat als Wilders straks écht stervend op straat ligt, met een schaar in zijn borst?

Dan zal mijnheer Van Jole ontdekken dat bloed niet gemakkelijk weg te wassen is. Een stuk lastiger dan zijn geweten, in elk geval, want daar heeft hij duidelijk geen moeite mee. Met iedere oproep tot moord waaraan hij een podium biedt, hoereert hij zijn ziel, en dat doet hij moeiteloos en ongestraft.

Lui die oproepen tot moord op een democratisch gekozen politicus kan men beschouwen als feitelijk geestesziek. Hun uitlatingen duiden daar in ieder geval op, en daarom kan ik ze voor hun pathologische haat niet eens geheel verantwoordelijk houden. Ze verdienen vooral medelijden. De heer Van Jole zou echter beter moeten weten, en toch volhardt hij in het uitdragen van haat en geweld. Daarmee is hij de meest kwalijke figuur in dit hele verhaal. Mocht op een onfortuinlijke dag Wilders inderdaad worden vermoord, dan is het niet de schaar, maar de pen die hem neersteekt. De giftige pen van De Joop.