Voor zover mij bekend stammen de eerste verhalen over de dreigende oliepiek al uit de 19e eeuw toen olie nog maar kort als brandstof werd gebruikt. Sindsdien hebben zij met grote regelmaat de krantenkoppen gehaald tot op de dag van vandaag. Door klimaatalarmisten wordt er voortdurend op gewezen dat het CO2 dat vrijkomt bij de verbranding van fossiele brandstoffen leidt tot een catastrofale opwarming van de aarde. Daarom zouden we zo snel mogelijk dienen over te schakelen op 'duurzame energie', die echter helaas veel duurder is. In vorige 'postings' heb ik aangetoond dat dit argument niet opgaat.
Als secundair argument wijzen de klimaatalarmisten op de nakende oliepiek en/of meer in het algemeen een piek in de productie van fossiele brandstoffen. Tot voor enige jaren geleden was dat niet zo'n gek argument. Maar op dit moment ziet het er naar uit dat we nog voor vele tientallen jaren genoeg fossiele brandstoffen hebben om te kunnen rekenen op een ongestoord aanbod tegen betaalbare prijzen. Wat is er ondertussen veranderd?
In 'The New York Times' doet Clifford Krauss het allemaal voor ons uit de doeken:
Three summers ago, the worlds supertankers were racing across the oceans as fast as they could to deliver oil to markets growing increasingly thirsty for energy. Americans were grumbling about paying as much as $4 a gallon for gasoline, as the price of crude oil leapt to $147 a barrel. Natural gas prices were vaulting too, sending home electricity bills soaring.
A book making the rounds at the time, Twilight in the Desert, by Matthew R. Simmons, seemed to sum up the conventional wisdom: the age of cheap, plentiful oil and gas was over. Sooner or later, the worldwide use of oil must peak, the book concluded, because oil, like the other two fossil fuels, coal and natural gas, is nonrenewable.
But no sooner did the demand-and-supply equation shift out of kilter than it swung back into something more palatable and familiar. Just as it seemed that the world was running on fumes, giant oil fields were discovered off the coasts of Brazil and Africa, and Canadian oil sands projects expanded so fast, they now provide North America with more oil than Saudi Arabia. In addition, the United States has increased domestic oil production for the first time in a generation.
Meanwhile, another wave of natural gas drilling has taken off in shale rock fields across the United States, and more shale gas drilling is just beginning in Europe and Asia. Add to that an increase in liquefied natural gas export terminals around the world that connected gas, which once had to be flared off, to the world market, and gas prices have plummeted.
Energy experts now predict decades of residential and commercial power at reasonable prices. Simply put, the world of energy has once again been turned upside down.
In het licht van deze ontwikkelingen ziet de nabije toekomst er voor duurzame energie somber uit.
In
Tsjechië bijvoorbeeld wordt zonne-energie zwaarder belast en worden de 'feed-in' tarieven gehalveerd. Ook in
Spanje wordt de zonne-sector zwaar getroffen door een restrictiever beleid. Dit zijn slechts voorbeelden. Ik verwacht dat andere landen in de toekomst zullen volgen en dat restrictieve maatregelen niet alleen tot zonne-energie beperkt zullen blijven, maar dat die zich ook zullen uitstrekken tot andere vormen van duurzame energie, in het bijzonder windenergie.
Ondertussen blijven vele kleine ondernemers, die gelokt door overheidsbeloften daarin vaak met geleend kapitaal hebben geïnvesteerd, met torenhoge schulden achter. Wie kan daarvoor aansprakelijk worden gesteld? Niemand natuurlijk. Zij blijven financieel geruïneerd met de gebakken peren zitten. Groen maakt meer kapot dan je lief is.
